Metody podające

METODY PODAJĄCE:

1. Oglądowe, słowne (opis, opowiadanie, pogadanka, wykład, referat, odczyt, anegdota, praca z książką)
Wykład. Metodę wykładu stosujemy by przekazać słuchaczom informacje z zakresu różnych dziedzin nauki. Może to być np. wykład konwencjonalny, problemowy lub konwersatoryjny.
Opowiadanie to przedstawienie jakiejś akcji, rzeczywistej lub fikcyjnej, która przebiega w określonym czasie.
Jego celem jest zaznajomienie uczniów z pewnymi rzeczami, zjawiskami, wydarzeniami lub procesami w formie ich słownego opisu.
Opowiadanie wdraża uczniów do słuchania ze zrozumieniem i zapamiętywania najważniejszych faktów oraz uczy poprawnego wyrażania myśli.
Opis jest najprostszym sposobem zaznajamiania uczniów z nieznanymi im bliżej osobami, rzeczami, zjawiskami przyrody, krajobrazami geograficznymi, wydarzeniami historycznymi itp. Zalecany jest zarówno wtedy, gdy nie ma możliwości zastosowania odpowiedniego pokazu, jak i przede wszystkim wtedy, gdy opisowi towarzyszy pokazywanie opisywanych przedmiotów lub ich modeli czy rysunków.
Praca z książką to metoda, która wielu uważa za bardzo łatwą, nie wymagająca specjalnego przygotowania tak ze strony nauczyciela jak i uczniów. Jest to jednak przekonanie błędne. Samodzielnego posługiwania sie książką trzeba ucznia nauczyć, ważnym elementem jest tu umiejętność płynnego czytania oraz robienia notatek. W przypadku przedmiotu jakim jest informatyka ważna jest także umiejętność korzystania z informacji zawartych w Internecie.
Anegdota to zwięzłe opowiadanie, często z życia znanej osobistości, zamknięte zabawną i zaskakującą puentą.
Jej celem jest rozbudzenie ciekawości poznawczej, zachęcenie uczniów do samodzielnego zdobycia większej ilości informacji na dany temat oraz ułatwienie zapamiętania pewnych faktów.
Odczyt to również jedna z odmian wykładu. Metoda ta polega na zreferowaniu treści przygotowanych na piśmie.
Pogadanka to rozmowa nauczyciela z uczniami. Nauczyciel zmierzając do osiągnięcia sobie znanego celu stawia pytania uczniom, na które oni udzielają odpowiedzi. Materiał nauczania danej jednostki lekcyjnej stanowi logicznie powiązany ciąg pytań nauczyciela i odpowiedzi uczniów. W czasie trwania lekcji nauczyciel utrzymuje stały kontakt z uczniami, wykorzystuje ich wiedze i doświadczenie do przekazania nowych wiadomości.
2. Praktyczne (zajęcia praktyczne, tradycyjne zajęcia laboratoryjne)
Metoda laboratoryjna polega na samodzielnym przeprowadzeniu eksperymentów przez uczniów tzn. na stwarzaniu sztucznych warunków dla wywołania jakiegoś zjawiska po to aby można było zbadać przyczyny jego występowania, jego przebieg i skutki.
Metoda zajęć praktycznych polega na stosowaniu wiedzy w rozwiązywaniu zadań praktycznych. Więc na plan pierwszy wysuwa się tu rozwijanie umiejętności stosowania teorii w praktyce, wiążące się jednak stale ze zdobywaniem i pogłębianiem wiedzy.

TAKSONOMIE CELÓW KSZTAŁCENIA:
1. Taksonomia dziedziny poznawczej:
a. Wiadomości (zapamiętywanie wiadomości i zrozumienie wiadomości)
b. Umiejętności (stosowanie wiadomości w sytuacjach typowych i stosowanie wiadomości w sytuacjach problemowych)
2. Taksonomia dziedziny emocjonalnej:
a. Działanie (uczestnictwo i podejmowanie działań)
b. Postawy (nastawienie na działanie, system działań)
3. Taksonomia dziedziny praktycznej:
a. Działanie (naśladowanie, odtwarzanie)
b. Umiejętności (sprawność działania w stałych warunkach i sprawność działania w zmiennych warunkach)

Operacjonalizacja celów kształcenia.
Operacjonalizacja celów kształcenia to zmiana postaci ogólnej celów na postać szczegółową (operacyjną).
Cel operacyjny posiada kilka elementów:
- zachowanie końcowe,
- warunki,
-standardy.

Cele szczegółowe:
a. Nieoperacyjny
b. Operacyjny

Cele nieoperacyjne określają rezultaty kształcenia w sposób ogólny, "życzeniowy" nie przełożony na konkretne zachowania i wymierne umiejętności.
Cele operacyjne są konkretne, jasne ujmowane w kategoriach zachowań, umiejętności.