I wyprawa krzyżowa

Pierwsza wyprawa krzyżowa zapoczątkowała okres zbrojnych wypraw krzyżowych, rozpoczętych przez Papieża Urbana II od apelu na synodzie w Clermont 27 listopada 1095 roku. Wyprawa wyruszyła w 1096 roku, z podwójnie obranym celem – zdobycia Jerozolimy i Ziemi Świętej oraz uwolnienia wschodnich chrześcijan spod islamskiej władzy.

Wszystko zaczęło się za sprawą Cesarza bizantyjskiego Aleksego I Komnena i jego apelu do zachodnich najemników o pomoc w walce z Turkami Seldżuckimi o odzyskanie utraconych ziem w Anatolii. Wezwanie o pomoc szybko przerodziło się w masową migrację z Zachodu i w podbój terenów leżących poza obszarem Europy. Zarówno rycerstwo, jak i chłopstwo wyruszyło, z wielu zakątków Europy Zachodniej, lądem i drogą morską ku Jerozolimie, by ostatecznie zdobyć ją w dniu 15 lipca 1099 roku, ustanawiając Królestwo Jerozolimy wraz z innym chrześcijańskimi państwami krzyżowymi. Chociaż nabytki te utrzymały się tylko niecałe dwieście lat, pierwsza wyprawa była istotnym punktem zwrotnym w dziejach ekspansji zachodniej cywilizacji, jak i pierwszym poważnym krokiem, od upadku Cesarstwa zachodniorzymskiego, w kierunku ponownego otwarcia dostępu do handlu międzynarodowego na Zachodzie.

Wyprawa ta, pomimo że pierwsza, jako jedyna w całej historii wypraw krzyżowych zakończyła się pełnym sukcesem.