Rozwój sztuki mumifikacji w Egipcie starożytnym

Sztuka mumifikacji ciał rozwinęła się w starożytnym Egipcie w czasach od początków istnienia do czasu Nowego Państwa. Początkowo zmarli nie byli mumifikowani, ale zabalsamowali.
Co oznacza w tym wypadku słowo "balsamowanie". Otóż zwłoki były nacierane ziołami, wonnymi olejkami, esencjami, maściami specjalnie do tego celu służącymi. Następnie zawijano je w długie bandaże. Wykonawcy czynności tego rodzaju głęboko wierzyli, że tak przygotowane do pochówku zwłoki nie będą się psuły. stosunkowo późno, bo za czasów IV dynastii odkryto, że zwłoki przetrwają dłużej, jeśli usunie się z nich wnętrzności. I to był właściwie pierwszy krok w kierunku mumifikacji zwłok. Wtedy nie usuwano jeszcze mózgu (i tak było jeszcze przez 1000 lat).

W początkach Średniego Państwa dokonano kolejnego odkrycia. Stwierdzono, że poddanie ciała działaniu sody oczyszczonej daje rewelacyjne efekty konserwujące. Soda bowiem wyciąga z tkanek wodę, wysusza.

Aby jednak podnieść stopień wysuszenia, wystawiano zwłoki na słońce, lub suszono je nad ogniem. Wcześniej oczyszczano je z wnętrzności, wyciągano także mózg. Po wyeliminowaniu wilgoci zawijano zwłoki bandażami nasączonymi specjalnymi esencjami, i umieszczano w sarkofagu.