Charakterystyka Cześnika Raptusiewicza i Rejenta Milczka - Zemsta

Cześnik Raptusiewicz i Rejent Milczek są bohaterami komedii Aleksandra Fredry pt: „Zemsta”. Obaj są szlachcicami, lecz Cześnik jest biedny. Zamieszkują dwie połowy zamku. Rejent ma jednego syna Wacława, Cześnik nie ma żony ani dzieci, ma wyłącznie bratanice Klarę, której majątkiem zarządza.

Nazwisko Raptusiewicz mówi o jego cechach charakteru. Jest osobą gwałtowną i impulsywną. Na początku robi potem myśli. Za to Milczek mówi nam, że jest małomówny, cichy lecz podstępny. Rejent jest urzędnikiem sądowym, współcześnie nazwalibyśmy go notariuszem. Obaj są szlachcicami, więc ubierają stroje charakterystyczne dla tego stanu społecznego obowiązującego pod koniec XVIII wieku.

Na przykład:
- żupan - staropolska męska szata, bardzo długa suknia z rękawami.
- kontusz - szata wierzchnia, rodzaj płaszcza lub kamizelki.
- szabla przypasana do kontusza.
Obydwaj nosili takiego typu ubrania.

Cześnik był dojrzałym, już nie tak młodym i zdrowym mężczyzną jak Rejent, jego sąsiad, który był zdrów jak ryba i był młodszy. Co do pobożności, obaj nie byli święci.

Rejent udawał pobożnego. Jak już wcześniej mówiłem, Rejent był podstępny i działa bez skrupułów, jest gotowy poświęcić szczęście własnego syna, aby zrobić na złość Cześnikowi. Był mądry i swobodnie operował językiem, za to jego sąsiad miał z tym ogromne problemy. Praktycznie ciągle używał zwrotu „mocium panie”, w tych czasach powiedzielibyśmy, iż nie czyta książek i ma mały zakres wiedzy o języku narodowym.

Cześnik był porywczy, gwałtowny w słowach i czynach np.: - Gdy zobaczył murarzy naprawiających mur na zlecenie Rejenta bez zastanowienia kazał ich zaatakować. Był nieśmiały w stosunku do kobiet i prawdopodobnie dlatego nie miał żony ani dzieci. Miał okropne problemy z operowaniem językiem jak już wspomniałem. Jest pieniaczem, szybko się denerwuje i szybko dochodzi do siebie. Jest tchórzem, jest przewidywalny, schematyczny. Można przewidzieć jego każde zachowanie. Swoim zachowaniem i sposobem mówienia, i pisania wywołuje śmiech („mocium panie” – scena dyktowania listu).

Mają też coś wspólnego, nienawiść do siebie i chęć wzbogacenia się.