Charakterystyka porównawcza Danusi i Jagienki.

wiema głównymi postaciami kobiecymi w powieści historycznej, napisanej przez Henryka Sienkiewicza, są Danuśka Jurandówna i Jagienka Zychówna.

Danusia to bardzo młoda dziewczyna, prawie dziecko, bo zaledwie dwunastolatka. Jej ojcem był sławny Jurand, siedzący na grodzie w Spychowie. Po śmierci matki, Jurand oddał córkę na służbę do księżnej Anny Danuty. Wszyscy oszczędzają tej delikatnej istocie trosk i zmartwień - ona sama wydaje się jeszcze bardzo dziecinna i życie jest dla niej bardziej jak bajka, niż rzeczywistość. Jest niewinnym, bezbronnym i delikatnym stworzeniem.

Jagienka była zupełnie inną osoba. Piętnastolatka, córka pana ze Zgorzelic, Zycha. Podobnie jak Danusia, wychowywała się bez matki, a stałe przebywanie w męskim towarzystwie sprawiło, ze doskonale radziła sobie z typowo męskimi zajęciami, jak konną jazdą, strzelaniem z łuków czy polowaniem. Co nie znaczy, że nie umiała poradzić sobie z gospodarstwem. Jej życie było wypełnione przygodami i ruchem.

Obie przedstawione dziewczyny różnią się od siebie niczym woda i ogień. Wiązało się to zapewne z warunkami, w jakich dorastały obie panny - jedna wychowywana była w książęcych komnatach, druga w lesie.

Danusia wyglądał niczym anioł. Miała bardzo piękne, długie włosy. Była blondynką. Jako dama dworu nosiła śliczne suknie i wyszywane trzewiczki. Miała doskonale maniery. Była osoba niesłychanie wrażliwą. Potrzebna była jej opieka i zainteresowanie. Dlatego, kiedy została porwana i uwięziona, natychmiast zaczęła chorować. Smutek i tęsknota wpędziły ją w obłęd.

Jagienka nawet z wyglądu była osobą zupełnie inną. Stałe przebywanie na powietrzu zaróżowiło jej skórę. Silna, zgrabna, nosiła się po męsku, gdyż uważała, że jest to dla niej strój o wiele wygodniejszy, niż wszystkie pięknie wyszywane suknie. Ojciec chętniej widział w niej syna, niż córkę i tak tez ja traktował. Była kobietą z charakterem , dużym sprytem, odznaczała się zaradnością, wykazywała odwagą inteligencją.

Obie dziewczyny zapałały równie głębokim uczuciem do tego samego człowieka, Zbyszka. Został on rycerzem młodszej z nich i Danusia była zachwycona faktem, że podobnie jak inne, dorosłe panny, również ona ma kogoś gotowego w każdej chwili bronić ją i jej cześć przed wszelkimi możliwymi niebezpieczeństwami. Danusia była w swej miłości do Zbyszka bardzo dziecinna, ale z upływem czasu jej dziewczęca miłość powoli zaczęła przeradzać się w silne uczucie. Świadectwem tego było z pewnością uratowanie ukochanego z rąk kata. Zbyszko poświęcił się bez reszty opiece nad tą niewinną dziewczyną i bardzo przeżył jej śmierć. Dopiero to nieszczęśliwe wydarzenie sprawiło, że Zbyszko, szukając bratniej duszy, zdolnej zrozumieć i podzielić jego ból po stracie ukochanej osoby, zaczął baczniej przyglądać się dziewczynie ze Zgorzelic.
Obie bohaterki były pozytywnymi postaciami. Danuśka mogłaby stać się wzorem delikatności i wrażliwości, o którą w dzisiejszej dobie trudno nawet u płci pięknej. Jagienka zaś, z pewnością bliższa charakterem i temperamentem dzisiejszym nastolatkom. Polubiłam obie bohaterki.

Paulina Bałkowiec kl. I c Międzyrzec Podlaski