Zgodnie z postanowieniami traktatu wersalskiego (jego pierwszych 26 artykułów) powołano do życia Ligę Narodów – organizację międzynarodową skupiającą 45 państw, powołaną dla zapewnienia pokoju w Europie.
W Lidze Narodów, co zrozumiałe, dominowały zwycięskie w I wojnie światowej, najsilniejsze ekonomicznie i militarnie państwa, Wielka Brytania i Francja. Nie można wymienić w tej grupie Stanów Zjednoczonych, gdyż państwo to nie weszło w skład Ligi Narodów. Dopiero w 1926 roku dopuszczono do tej organizacji Niemcy, które zresztą w 1933 roku wystąpiły z Ligi. W tym samym roku wycofała się z niej Japonia, a w 1937 Włochy. Z kolei od 1934 roku do Ligi Narodów przyjęto ZSRR. Praktycznie działalność Ligi Narodów ustała w okresie II wojny światowej, a formalnie organizacja ta przestała istnieć w październiku 1946 roku, zlikwidowana uchwałą Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Ligą Narodów kierowała Rada Ligi, a prócz niej organami tej instytucji były Zgromadzenie Ogólne i Sekretariat. Siedziba Ligi znajdowała się w Genewie. Różnice interesów poszczególnych członków Ligi Narodów i fakt, że wiele silnych państw pozostawało poza jej strukturą, powodował, że działała ona niezbyt aktywnie. Największą zasługą Ligi Narodów było to, że zainspirowała polityków do tworzenia na swoje podobieństwo ponadnarodowych instytucji gwarantujących bezpieczeństwo i pokój. Na jej wzorach choćby budowano znacznie doskonalszą Organizację Narodów Zjednoczonych.