Kamienica jako wielka wspólnota

Inne aspekty życia w kamienicy dostrzegą pisarze opisujący okupację. W Pamiętniku z powstania warszawskiego Mirona Białoszewskiego czy Mieście niepokonanym Kazimierza Brandysa kamienica stanowić będzie odrębną społeczność, wspólnotę, która razem organizuje sobie życie w czasie wojny: wspólnie się kryje w piwnicach, tam gotuje, śpiewa, odmawia litanię, modli się, buduje barykady, a gdy to możliwe zbiera się wokół podwórkowych kapliczek. Te aspekty wspólnego życia w kamienicy, w której mieszkańcy spędzili razem dobre i złe chwile i przetrwali wojnę, odnajdziemy także w powojennym życiu domu przy ulicy Złotej w kultowym serialu Dom. Przedstawiona w nim kamienica to zbiorowisko rozmaitych indywidualności: znajdziemy tu i cwaniaków, i partyjnych aktywistów, i milicjantkę, i artystę-podrywacza ,i inżyniera chłopskiego pochodzenia, i akowską inteligencję. Jednak wszyscy sąsiedzi są tu rodziną, gotową się wspierać w trudnych sytuacjach, np. gdy ktoś jest chory, aresztowany czy cierpi. Wszyscy o sobie niemal wszystko wiedzą, żyją wspólnym życiem i jednoczą się w trudnych chwilach, np. w obronie jednego z lokatorów, który po wojnie zabił swego kata z obozu, w czasie pogrzebu gospodarza domu czy wtedy, gdy kamienicy grozi rozbiórka... Motyw kamienicy odnajdziemy też w rozmaicie ocenianej przez krytykę sztuce Andrzeja Saramonowicza 2 maja, pokazanej przez Agnieszkę Glińską w Teatrze Narodowym w Warszawie.