Wraz ze zmianą sytuacji politycznej w Europie w latach 90. zmianie uległy główne założenia polskiej polityki zagranicznej. Kolejne rządy Rzeczypospolitej Polskiej konsekwentnie realizowały zasadę dobrych stosunków ze wszystkimi sąsiadami, gwarantującą trwałość granic i wyrzeczenie się wzajemnych roszczeń terytorialnych. Polsce zależy na utrzymaniu równoprawnych i obustronnie korzystnych stosunków ze wszystkimi sąsiadami. Inny kierunek polskiej polityki zmierza w stronę trwałej współpracy w ramach organizacji międzynarodowych NATO, Unii Europejskiej i ONZ. W oparciu o te zasady można sformułować następujące zadania polskiej polityki zagranicznej:
- budowanie trwałych i przyjaznych relacji z sąsiadami,
- zapewnienie bezpieczeństwa w ramach istniejących sojuszy wojskowych NATO i organizacji politycznych (Unia Europejska, ONZ),
- udział w kształtowaniu polityki europejskiej w ramach Unii Europejskiej,
- aktywna działalność w organizacjach międzynarodowych o charakterze politycznym (np. ONZ) i gospodarczym (np. OECD),
- prowadzenie polityki regionalnej na rzecz utrzymania proeuropejskiego nastawienia u naszych wschodnich sąsiadów – Ukrainy i Białorusi,
- wzmacnianie prestiżu państwa poprzez działalność międzynarodową i uczestnictwo w misjach pokojowych,
- podejmowanie działań w interesie Polaków przebywających za granicą.
Wydaje się, iż od wielu lat Polska nie miała tak dobrej pozycji międzynarodowej. Obecnie ze wszystkimi sąsiadami utrzymujemy przyjazne i partnerskie stosunki, przypieczętowane traktatami o dobrym sąsiedztwie i współpracy. Od kilku lat jesteśmy członkami Unii Europejskiej i NATO. Taka sytuacja stwarza nowe, nieznane wcześniej możliwości, lecz jest jednocześnie znacznym wyzwaniem oraz szansą, której nie powinniśmy zaprzepaścić.