Grzegorz I Wielki

Urodził się w rodzinie arystokratycznej. Ok. 570 został pretorem (namiestnikiem) Rzymu. Zrezygnował z urzędu po dwóch latach, poświęcając się życiu religijnemu,swój majątek oddał Kościołowi. Spędził sześć lat na dworze cesarza w Konstantynopolu jako wysłannik papieża, gdzie żył jak mnich. W 590 wybrano go na papieża. Uporządkował posiadłości ziemskie Kościoła (Patrymonium św. Piotra), tworząc jego bazę materialną, pozwalającą odgrywać znaczącą rolę w Rzymie i Italii. Podjął starania o prymat biskupa Rzymu w Kościele chrześcijańskim, przyjął tytuł „sługa sług bożych”. Nawiązał stosunki z Longobardami i innymi plemionami germańskimi, dążąc do włączenia ich do Kościoła katolickiego i uspokojenia sytuacji w Italii. Zorganizował udaną misję chrystianizacyjną do Anglii. Zreformował śpiew kościelny (gregoriański) i liturgię, wprowadził obowiązujący do dziś mszał (porządek mszy świętej). Popierał benedyktynów, umocnił dyscyplinę wśród kleru. Dzięki swej działalności sprawował faktyczną władzę polityczną nad Rzymem i częścią Italii, chociaż uznawał zwierzchność cesarza bizantyjskiego i jego przedstawiciela – egzarchy raweńskiego. Stał się przywódcą duchowym krajów Europy Zachodniej.

Nędzny i słaby przejąłem stary i mocno skołatany okręt, na który ze wszystkich stron wdzierają się fale.
Grzegorz I