Anders Władysław

W czasie I wojny światowej służył w armii rosyjskiej,następnie żołnierz 1 Korpusu Polskiego gen.J. Dowbora–Muśnickiego (1917) i Polskiej Siły Zbrojnej (1918). Od 1918 w Wojsku Polskim, uczestnik powstania wielkopolskiego 1918 i wojny polsko-bolszewickiej 1919–21, odznaczony orderem Virtuti Militari. W czasie przewrotu majowego 1926 dowodził obroną Belwederu, broniąc rządu i prezydenta. Od 1937 dowódca Nowogródzkiej Brygady Kawalerii, walczył na jej czele w kampanii wrześniowej 1939. Po klęsce przeszedł w niewoli radzieckiej ciężkie śledztwo z torturami. W latach 1941–42 dowódca Armii Polskiej w ZSRR, 1942–43 Armii Polskiej na Wschodzie i 1943–46 2 Korpusu Polskiego. Dowodził w bitwie pod Monte Cassino 1944. Po wojnie jeden z przywódców polskiej emigracji, gdzie odgrywał dużą rolę, szczególnie w środowiskach kombatanckich. Od 1945 p.o., a w latach 1946–54 emigracyjny Naczelny Wódz i Generalny Inspektor Polskich Sił Zbrojnych. W 1949 współorganizator Skarbu Narodowego, od 1954członek Rady Trzech. Dla Polaków w kraju wrogich reżimowi stał się symbolem nadziei na przywrócenie niepodległości Polski. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym pod Monte Cassino.

Odrzućmy wszystko, co nas dzieli – bierzmy wszystko, co nas łączy.
Władysław Anders