Giedroyć Jerzy

Potomek litewskiego rodu książęcego. Wychował się na Kresach Rzeczpospolitej w rodzinie mieszczańskiej. Od 1920 żołnierz w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Absolwent prawa i historii Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1929–39 urzędnik ministerialny i redaktor „Buntu Młodych”, po zmianie nazwy w 1937 „Polityki”. Po wybuchu wojny pracownik ambasady w Bukareszcie do 1941, następnie żołnierz Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich na Bliskim Wschodzie i 2 Korpusu Polskiego generała W. Andersa  <Anders Władysław>. W 1946 założył w Rzymie Instytut Literacki. Od 1947 wydawca i redaktor naczelny miesięcznika „Kultura”.W 1947 przeniósł siedzibę Instytutu Literackiego i „Kultury” do Maisons-Laffitte koło Paryża. Stworzył forum wymiany myśli i poglądów Polaków mieszkających w kraju i na emigracji. Zwolennik uznania granic ustalonych w 1945 i nawiązania przyjaznych stosunków z Rosją, Litwą, Białorusią i Ukrainą. Od 1962 wydawał i redagował także kwartalnik „Zeszyty Historyczne”. Mimo że jego czasopisma były nielegalne, trafiały do kraju przemycane przez granicę. Wywarły wielki wpływ na środowiska inteligenckie i rozwój niezależnej myśli w PRL–u. Autor Autobiografii na cztery ręce 1994.

Jeśli spojrzeć na historię Polski z lotu ptaka, to uderza ogromna ilość sprzeczności.
Jerzy Giedroyć