Reymont Władysław Stanisław

Powieściopisarz, nowelista, autor reportaży. Miał zostać krawcem, lecz plany ojca nigdy się nie ziściły. Zainteresowanie młodego chłopaka budziły zespoły teatralne i w końcu przyłączył się do wędrownej grupy aktorów. Pracował też na kolei. Kiedy zamieszkał na stałe w Warszawie (1893), całkowicie zajął się pracą literacką. Powstawały wówczas szkice, nowele, opowiadania drukowane na łamach czasopism. Jego debiut literacki to reportaż Pielgrzymka do Jasnej Góry (1894), opublikowany w „Tygodniku Ilustrowanym”, życzliwie przyjęty przez krytyków. Po powrocie z licznych podróży, które pisarz odbył w latach 1895-97, zaczęły powstawać powieści: Komediantka (1896), Fermenty (1897), Ziemia obiecana (1899). Na początku wieku zaczął pisać powieść Chłopi, określaną mianem epopei chłopskiej, za którą w 1925 otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Reymont był wnikliwym obserwatorem życia społecznego, a doskonała pamięć do szczegółów umożliwiała mu wierne ich przedstawienie w powieściach. Jego twórczość jest zróżnicowana tematycznie. Bohaterami utworów są przedstawiciele różnych grup społecznych i zawodowych, np. chłopi, mieszczanie, szlachta, robotnicy, fabrykanci, aktorzy.