Gałczyński Konstanty Ildefons

Poeta, prozaik. Pochodził z rodziny drobnomieszczańskiej, ewakuowany z rodziną po wybuchu I wojny światowej. Lata 1914-1918 spędził w Moskwie. W 1923 rozpoczął w Warszawie studia anglistyczne i filologiczne. Należał do grupy poetyckiej Kwadryga. W latach 1931-33 pracował w polskim konsulacie w Berlinie, w 1934 trafił do Wilna, a dwa lata później do Warszawy. Związał się z tygodnikiem „Prosto z Mostu”. W 1939 dostał się do sowieckiej niewoli i trafił do obozu w Kozielsku, a potem, w ramach wymiany jeńców między Rosjanami a Niemcami, przeniesiono go do Magdeburga. W 1946 zamieszkał w Krakowie i współpracował z „Przekrojem”, dla którego pisał pełne absurdalnego poczucia humoru miniatury satyryczne Teatrzyk Zielona Gęś i felietony Listy z fiołkiem. W 1948 przeniósł się do Warszawy. Debiutował w 1923 wierszem Wiatr w zaułku. W początkowej fazie twórczości inspirował się poezją skamandrytów, potem stworzył indywidualny, niepowtarzalny styl poetycki i postać poety-cygana. Nieobce mu były motywy metafizyczne i katastroficzne. Jego najważniejsze utwory to: Porfirion Osiełek, czyli Klub Świętokradców (1929), Koniec świata (1929), Balu Salomona (1933), Zaczarowana dorożka (1948), Niobe (1951).