Mitologiczny i biblijny siew

Siew był częstym motywem w Biblii, może dlatego, że adresaci przypowieści Chrystusa czy słów proroków często byli rolnikami i mogli zrozumieć ten rodzaj metafor. „Kto sieje wiatr, zbiera burzę” – mówi biblijne przysłowie z Księgi Ozeasza. Chrystus w przypowieści o siewcy opowiada o losach różnych posianych ziaren: jedno padło obok drogi i ptaki wydziobały je, drugie na skalę, gdzie uschło z braku wilgoci, trzecie wpadło między ciernie, które je przydusiły, kolejne wreszcie padło na dobrą ziemię i wydało plon stokrotny. Ziarno jest tu metaforą Słowa Bożego. Pada ono na różny grunt– jest skierowane do różnych ludzi, przez których bywa zagłuszane lub przyjmowane. Inna ewangeliczna opowieść (o ptakach niebieskich) mówi z kolei: „nie sieją, ani żną, nie zbierają do gumien, a Ojciec niebieski żywi je” – te słowa wzywają do zaufania Bogu i nieskupiania się na gromadzeniu bogactw, na dobrach doczesnych. Z kolei w Liście do Galatów padają słowa: „kto posieje, ten i zbierać będzie” odwołujące się zapewne do konieczności działania, aktywności człowieka (bez niej nie ma efektów).