W grodzie Kraka, pod górą, w pieczarze zadomowił się smok, który pożera trzodę, ludzi i niszczy ogniem to, co napotka na swej drodze. Krak postanawia zawołać Skubę, który ma przygotować żarło dla smoka – wołu, owce wypchane siarką i smołą. Smok pożera wszystko, co przygotował Skuba i ginie, bo wnętrzności rozpaliły się i nie ugasiły ich nawet wody Wisły.
Stary król Krak podzielił swe państwo między synów: Kraka i Lecha. Lech chciał całego królestwa, więc zabił brata. Zasiadł na tronie i rządził królestwem. Na miejscu nad Wisłą, gdzie pochował Kraka wyrosły lilie, które mówiły, że został zabity przez brata. Lecha wygnano, a królową obwołano Wandę – siostrę bratobójcy. Niemiec Rytgar chciał ją pojąć za żonę. Ponieważ dziewczyna nie chciała, najechał na jej ziemie. Wraz z wojskiem pokonała go. Popełnił samobójstwo, a ona rzuciła się do Wisły, by już nikt nigdy nie walczył o jej rękę.
Na podstawie tekstu: Józefa Ignacego Kraszewskiego Pieśń Słowana, [w:] Klechdy domowe, Nasza Księgarnia, 1986.
Stary król Krak zmarł, nie pozostawiwszy po sobie męskiego potomka. Zostawił po sobie jedynie urodziwą księżniczkę, Wandę. Niemiecki książę Rytgier chciał ją pojąć za żonę. Dziewczyna odmówiła („Nie sposób bowiem opuścić ziemi, na której się urodziłam, i ludu, który tak kocham”), jednak posłowie Rytgiera uprzedzili, że ich pan zechce wziąć ją i miasto siłą. Wanda postanowiła ochronić swój lud i rzuciła się do Wisły. Cały lud Krakowa gorzko po Wandzie płakał, a Rytgier żałował swojej gwałtowności. Lud usypał na cześć księżniczki kopiec.
Na podstawie tekstu: Mariana Orłonia O Wandzie, co nie chciała Niemca, [w:] Baśnie i legendy polskie, Nasza Księgarnia, 1997.
Autor
Małgorzata Bazan