wikla (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈvʲikla], AS: [vʹikla], zjawiska fonetyczne: zmięk.
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) przest. gąszcz, trudne do przebycia zarośla[1]
(1.2) lm wikle → przest. wierzbiny[1]
odmiana:
przykłady:
(1.2) Splatał bowiem pierwotną sieć z wiklów, osadzał ją na stroiszu, czyli trzonku, lub podstępnie zastawiał.[2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. VII: T-Y, Warszawa 1900–1927, s. 606.
  2. ↑ S. Żeromski: Międzymorze

wikla (język wilamowski)

zapisy w ortografiach alternatywnych:
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) wiklina, wikle
odmiana:
(1.1) lp wikla; lm wikla
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wiklarynd ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.