wehikuł (język polski)
- wymowa:
- IPA: [vɛˈxʲikuw], AS: [veχʹikuu̯], zjawiska fonetyczne: zmięk.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) żart. środek transportu
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik wehikuł wehikuły dopełniacz wehikułu wehikułów celownik wehikułowi wehikułom biernik wehikuł wehikuły narzędnik wehikułem wehikułami miejscownik wehikule wehikułach wołacz wehikule wehikuły - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) wehikuł czasu
- synonimy:
- (1.1) pojazd
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- od franc. véhicule[1], a to od łac. vehiculum
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) vehicle, conveyance
- baskijski: (1.1) ibilgailu
- francuski: (1.1) véhicule m
- hiszpański: (1.1) vehículo
- interlingua: (1.1) vehiculo
- japoński: (1.1) 車
- łaciński: (1.1) vehiculum
- portugalski: (1.1) veículo m
- włoski: (1.1) veicolo m
- źródła:
- ↑ Hasło „wehikuł” w: Wielki słownik języka polskiego PWN, red. Stanisław Dubisz, t. V, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2018, ISBN 978–83–01–19910–4, s. 207.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.