trawić (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈtravʲiʨ̑], AS: [travʹić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

czasownik

(1.1) rozkładać spożyty pokarm na prostsze części
(1.2) st.pol. spędzić
(1.3) pot. przen. tolerować, znosić
(1.4) daw. zużyć, zniszczyć[1]
(1.5) daw. szczuć, zwłaszcza zwierzęciem[1]
(1.6) st.pol. wygryzać (skądś kogoś)[2]
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. strawa ż, strawność ż, trawa[2] ż, potrawa[2] ż, trawienie n, strawienie n
czas. strawić dk., wytrawić[2] dk.
przym. strawny
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *travitipowodować zużywanie, niszczyć[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 Jan Rozwadowski, Z dziejów polskich wyrazów i zwrotów, „Język Polski” nr 4/1913, s. 108.
  2. 1 2 3 4 Jan Rozwadowski, Z dziejów polskich wyrazów i zwrotów, „Język Polski” nr 4/1913, s. 109.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „trawić” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.