skandować (język polski)

wymowa:
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) rytmicznie wypowiadać słowa, dzieląc je na sylaby
odmiana:
(1.1) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Wokół pałacu stał wielotysięczny tłum skandujący antyprezydenckie hasła[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. skandowanie n
czas. poskandować dk., wyskandować dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
prawdop. franc. scander; końcowo z łac. scandō[2]
uwagi:
tłumaczenia:
  • angielski: (1.1) chant
  • niemiecki: (1.1) skandieren
  • rosyjski: (1.1) скандиро́вать
źródła:
  1. Marcin Wojciechowski, Pomarańczowy majdan, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „skandować” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.