scytyjski (język polski)

wymowa:

IPA: [sʦ̑ɨˈtɨjsʲci], AS: [scytyi ̯sʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) związany ze Scytią lub Scytami, odnoszący się do Scytii lub Scytów^[1]

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) hist. indoeuropejski język, używany przez plemiona Scytów; zob. też język scytyjski w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	scytyjski		scytyjska	scytyjskie	scytyjscy	scytyjskie
dopełniacz	scytyjskiego		scytyjskiej	scytyjskiego	scytyjskich
celownik	scytyjskiemu		scytyjskiej	scytyjskiemu	scytyjskim
biernik	scytyjskiego	scytyjski	scytyjską	scytyjskie	scytyjskich	scytyjskie
narzędnik	scytyjskim		scytyjską	scytyjskim	scytyjskimi
miejscownik	scytyjskim		scytyjskiej	scytyjskim	scytyjskich
wołacz	scytyjski		scytyjska	scytyjskie	scytyjscy	scytyjskie
nie stopniuje się

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	scytyjski
dopełniacz	scytyjskiego
celownik	scytyjskiemu
biernik	scytyjski
narzędnik	scytyjskim
miejscownik	scytyjskim
wołacz	scytyjski

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Scyta mos, Scytyjka ż, Scytia ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Scythian; (2.1) Scythian
• białoruski: (1.1) скіфскі
• galicyjski: (1.1) escita
• hiszpański: (1.1) escita
• nowogrecki: (1.1) σκυθικός
• rosyjski: (1.1) скифский; (2.1) скифский m
• słowacki: (1.1) skýtsky; (2.1) skýtčina ż
• ukraiński: (1.1) скіфський
• węgierski: (1.1) szkíta

źródła: