pryncypał (język polski)

wymowa:

IPA: [prɨ̃nˈʦ̑ɨpaw], AS: [prỹncypau̯], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. przełożony

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) muz. podstawowy głos w organach

odmiana:

(1.1) lp pryncypa|ł, ~ła, ~łowi, ~ła, ~łem, ~le, ~le; lm ~łowie, ~łów, ~łom, ~łów, ~łami, ~łach, ~łowie

(2.1) pryncypa|ł, ~łu, ~łowi, ~ł, ~łem, ~le, ~le; lm ~ły, ~łów, ~łom, ~ły, ~łami, ~łach, ~ły

przykłady:

(1.1) […] stary subiekt istotnie był jakiś niewyraźny i swemu pryncypałowi nie patrzył w oczy.^[1]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) zwierzchnik, szef

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pryncypat, pryncypialista, pryncypializm, pryncypialność, pryncypium, pryncypałka, pryncypałowa

przym. pryncypałowy, pryncypialny, pryncypalny

przysł. pryncypialnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Prinzipal^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) principal
• francuski: (1.1) commettant m
• interlingua: (1.1) principe
• niemiecki: (1.1) Auftraggeber m
• rosyjski: (1.1) принципал m
• węgierski: (1.1) principális

źródła: