plajta (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈplajta], AS: [plai ̯ta]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) pot. bankructwo
- (1.2) pot. niepowodzenie przedsięwzięcia[1]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik plajta plajty dopełniacz plajty plajt celownik plajcie plajtom biernik plajtę plajty narzędnik plajtą plajtami miejscownik plajcie plajtach wołacz plajto plajty - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) bankructwo, upadłość
- (1.2) niepowodzenie
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. plajciarz m
- czas. plajtować ndk., splajtować dk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Pleite < jid. פּליטה (plejte) < hebr. פליטה[2][3]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „plajta” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Hasło „plajta” w: Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.
- ↑ Hasło „Pleite” w: Digitales Wörterbuch der deutschen Sprache, Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.