ordowik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ɔrˈdɔvʲik], AS: [ordovʹik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) geol. drugi okres geologiczny paleozoiku; zob. też ordowik w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik ordowik dopełniacz ordowiku celownik ordowikowi biernik ordowik narzędnik ordowikiem miejscownik ordowiku wołacz ordowiku - przykłady:
- (1.1) Pod koniec ordowiku nastąpiło globalne zlodowacenie części Gondwany.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- (1.1) paleozoik
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. ordowicki
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) od nazwy dawnego celtyckiego plemienia Ordowików (łac. Ordovices) zamieszkującego północną Walię
- uwagi:
- zobacz też: kambr • ordowik • sylur • dewon • karbon • perm
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Ordovician
- baskijski: (1.1) Ordoviziar
- białoruski: (1.1) ардовік m
- francuski: (1.1) Ordovicien m
- hiszpański: (1.1) Ordovícico m
- islandzki: (1.1) ordóvisíumtímabilið n
- kataloński: (1.1) Ordovicià m
- niemiecki: (1.1) Ordovizium n
- rosyjski: (1.1) ордовик m
- słowacki: (1.1) ordovik m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.