obornik (język polski)
obornik (1.1)
rozrzucanie obornika (1.2)
- wymowa:
- IPA: [ɔˈbɔrʲɲik], AS: [oborʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) roln. odchody zwierząt hodowlanych uprzątnięte wraz ze ściółką; zob. też obornik w Wikipedii
- (1.2) roln. nawóz z obornika (1.1)
- (1.3) gw. miejsce zrzutu gnoju[1]
- (1.4) przest. obora[1]
- odmiana:
- (1.1) blm
przypadek liczba pojedyncza mianownik obornik dopełniacz obornika celownik obornikowi biernik obornik narzędnik obornikiem miejscownik oborniku wołacz oborniku - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.2) obornik płynny
- synonimy:
- (1.1) posp. gnój
- (1.3) gnojownik, gnojowisko
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. obora ż, obórka ż, oborka ż, obóreczka ż, oborowy m, Oborniki nmos
- przym. obrnikowy, oborowy, oborny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- baskijski: (1.1) simaur, samats, sats; (1.2) simaur, samats, sats
- hiszpański: (1.1) estiércol m, fiemo m, guano m
- nowogrecki: (1.1) κοπριά ż
- włoski: (1.1) sterco m; (1.1) bovina ż, buina ż
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.