kornik (język polski)
kornik (1.1)
.jpg.webp)
- wymowa:
- IPA: [ˈkɔrʲɲik], AS: [korʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
- (1.1) ent. żyjący pod korą chrząszcz, ksylofag; zob. też kornikowate w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kornik korniki dopełniacz kornika korników celownik kornikowi kornikom biernik kornika korniki narzędnik kornikiem kornikami miejscownik korniku kornikach wołacz korniku korniki - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) kornik drukarz
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) ksylofag, chrząszcz
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kora ż
- przym. korowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Owady
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) bark beetle
- duński: (1.1) dødningeur n
- niemiecki: (1.1) Borkenkäfer m
- rosyjski: (1.1) короед m
- szwedzki: (1.1) barkborre w
- ukraiński: (1.1) короїд m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.