kantar (język polski)

kantar (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈkãntar], AS: [kãntar], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) icht. Spondyliosoma cantharus^[1], gatunek ryby z rodziny prażmowatych; zob. też kantar (ryba) w Wikipedii

(1.2) jeźdz. rodzaj uproszczonej uzdy bez wędzidła; zob. też kantar (uzda) w Wikipedii

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) łac. cantharus

(1.2) węg. kantár

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) black seabream; (1.2) halter
• czeski: (1.1) mořan tmavý m, pražma tmavá ż
• hiszpański: (1.1) chopa ż, pargo chopa ż, pañosa ż; (1.2) cabestro m
• nowogrecki: (1.1) σκαθάρι n, κάνθαρος m; (1.2) καπίστρι n

źródła:

kantar (język angielski)

wymowa:

bryt. IPA: /kænˈtɑ/

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) dawna egipska jednostka miary

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

arab. قنطار

uwagi:

źródła:

kantar (ido)

wymowa:

znaczenia:

czasownik

(1.1) śpiewać

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kantisto

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: