irytacja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌirɨˈtaʦ̑ʲja], AS: [irytacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) stan rozdrażnienia
- odmiana:
- (1) blm[1];
przypadek liczba pojedyncza mianownik irytacja dopełniacz irytacji celownik irytacji biernik irytację narzędnik irytacją miejscownik irytacji wołacz irytacjo - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. irytować
- rzecz. irytowanie
- przym. irytujący
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) irritation
- arabski: (1.1) حنق
- białoruski: (1.1) раздражненне n, злосць ż
- duński: (1.1) irritation w
- hiszpański: (1.1) irritación ż
- jidysz: (1.1) צעזעצעניש ż (cezecenisz)
- norweski (bokmål): (1.1) irritasjon m
- norweski (nynorsk): (1.1) irritasjon m
- szwedzki: (1.1) irritation w
- ukraiński: (1.1) іритація ż
- ↑
Hasło „irytacja” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.