chojrak (język polski)

wymowa:
AS: /χoi̯rak/
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. człowiek popisujący się odwagą, sprawnością itd.
(1.2) gw. więz. odważny, bystry człowiek[1]
(1.3) gw. więz. pyszałek[1]
(1.4) środ. przestępcz. łobuz[2]
(1.5) daw. gw. więz. krzykacz[3]
odmiana:
przykłady:
(1.1) Taki z niego chojrak, a boi się własnej żony.
składnia:
kolokacje:
(1.1) być chojrakiem • udawać / zgrywać chojraka
synonimy:
(1.1) chwat, junak śmiałek, zuch, pot. gieroj, kozak, gw. (Warszawa) hojrak, gw. (Warszawa) ojrak[4], gw. (Orawa) chojrák[5]
antonimy:
(1.1) tchórz, pot. cykor
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. chojra[1] ż, chojractwo n, chojrany[5] m
forma żeńska chojraczka[6]
przym. chojracki
czas. chojrakować ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
prawdop. ros. хоряк → pan[7]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: pyszałek
(1.4) zobacz listę tłumaczeń w haśle: łobuz
(1.5) zobacz listę tłumaczeń w haśle: krzykacz
źródła:
  1. 1 2 3 Klemens Stępniak, Słownik tajemnych gwar przestępczych, współpr. Z. Podgórzec, Puls Publications Ltd., Londyn 1993, s. 73.
  2. ↑ Wiktor Ludwikowski, Henryk Walczak, Żargon mowy przestępców „Blatna muzyka”. Ogólny zbiór słów gwary złodziejskiej, R. Szrajber, Warszawa 1922, s. 18.
  3. ↑ Słowniczek gwary więziennej, „Język Polski” nr 10/1913, s. 297.
  4. ↑ Bronisław Wieczorkiewicz, Słownik gwary warszawskiej XIX wieku, PWN, Warszawa 1966, s. 124, 308.
  5. 1 2 Rafał Rosół, O historii i etymologii rzeczownika chojrak, „Linguistica Copernicana” nr 12/2015, s. 222.
  6. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Porada „chojraczka i jej synonimy” w: Poradnia językowa PWN.
  7. ↑ Rafał Rosół, O historii i etymologii rzeczownika chojrak, „Linguistica Copernicana” nr 12/2015, s. 224, 225.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.