Tarnów (język polski)

Tarnów (1.1)

wymowa:

​, IPA: [ˈtarnuf], AS: [tarnuf], zjawiska fonetyczne: wygł.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

(1.1) geogr. miasto w południowej Polsce; zob. też Tarnów w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	Tarnów
dopełniacz	Tarnowa
celownik	Tarnowowi
biernik	Tarnów
narzędnik	Tarnowem
miejscownik	Tarnowie
wołacz	Tarnowie

przykłady:

(1.1) Mistrz gitary klasycznej, lutniowej i barokowej Józef Haluza wystąpi w niedzielę w Tarnowie^[1].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. tarnowianin mos, tarnowianka ż

przym. tarnowski, podtarnowski

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zob. też Tarnów w Wikicytatach

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) Тарнаў m
• czeski: (1.1) Tarnov m
• hebrajski: (1.1) טרנוב
• jidysz: (1.1) טאָרנע (torne)
• koreański: (1.1) 타르누프
• łotewski: (1.1) Tarnova
• niemiecki: (1.1) Tarnau
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• rosyjski: (1.1) Тарнув m, Тарнов m
• słowacki: (1.1) Tarnov m
• śląski: (1.1) Tarnůw
• ukraiński: (1.1) Тарнув m

źródła: