König (język niemiecki)
vier Könige (1.2)
- wymowa:
- lp IPA: [køːniç]
- lm [køːniɡə]
- austr. IPA: [ˈkøːnɪk]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
- (1.1) król
- (1.2) karc., szach. król
- odmiana:
- (1.1-2)[1]
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik der König die Könige dopełniacz des Königs der Könige celownik dem König den Königen biernik den König die Könige - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) Königreich
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.2) Spielkarte
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz.
- forma żeńska Königin ż
- przym. königlich
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- śwn. künic < swn. kuning < pragerm. *kuningaz[2]
- uwagi:
- (1.2) zobacz też: Daus • König • Ober • Unter
- źródła:
- ↑ Deklinacja rzeczowników w jęz. niemieckim
- ↑
Hasło „König” w: Digitales Wörterbuch der deutschen Sprache, Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.