przepowiadacz

Old Polish

Etymology

From przepowiadać + -acz. First attested in the fifteenth century.

Pronunciation

  • IPA(key): (10th–15th CE) /pr̝ɛpɔvjadaːt͡ʃ/
  • IPA(key): (15th CE) /pr̝ɛpɔvjadɒt͡ʃ/

Noun

przepowiadacz m ?

  1. predictor, foreseer, seer
    • 1968 [Fifteenth century], Roman Laskowski, Józef Reczek, editors, Glosy polskie rękopisu Sermones de tempore et de sanctis nr. XV 32 Biblioteki OO. Dominikanów w Krakowie z drugiej połowy XV wieku, Sandomierz: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, page 42:
      Profeta proprie dicitur predicator, przepowyadacz, futurorum, a procul et for, faris
      [Profeta proprie dicitur predicator, przepowiadacz, futurorum, a procul et for, faris]
nouns
verbs

Descendants

  • Polish: przepowiadacz

References

Polish

Alternative forms

Etymology

Inherited from Old Polish przepowiadacz. By surface analysis, przepowiadać + -acz.

Pronunciation

  • IPA(key): /pʂɛ.pɔˈvja.dat͡ʂ/
  • (Middle Polish) IPA(key): /pʂɛ.pɔˈvja.dɒt͡ʂ/, /pr̝ɛ.pɔˈvja.dɒt͡ʂ/
  • (file)
  • Rhymes: -adat͡ʂ
  • Syllabification: prze‧po‧wia‧dacz

Noun

przepowiadacz m pers (female equivalent przepowiadaczka)

  1. predictor, foreseer, seer
  2. (Middle Polish, religion) one who teaches or professes religious rules
  3. (Middle Polish, law) advocate, council, defender
    Synonym: obrońca

Declension

adjectives
nouns
verbs

References

    Further reading

    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.