Welsh Corgi Pembroke
Ilustracja
Welsh Corgi Pembroke
Inne nazwy

Pembroke

Kraj patronacki

Wielka Brytania

Kraj pochodzenia

Walia

Wymiary
Wysokość

25–30 cm

Masa

12 kg

Klasyfikacja
FCI

Grupa I, Sekcja 1, Wzorzec 39

AKC

Herding

ANKC

Group 5 – Working Dogs

CKC

Group 7 – Herding Dogs

KC(UK)

Pastoral

NZKC

Working

UKC

Grupa 6 – Herding Dog

Wzorce rasy
Pies rasy Welsh Corgi Pembroke o umaszczeniu rudym z białymi znaczeniami.

Welsh corgi pembroke – rasa psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ jamnikowaty[1]. Nie podlega próbom pracy[2].

Krótki rys historyczny

Rasa wyhodowana w Walii. Jej pochodzenie jest kwestią sporną: najczęściej przyjmuje się, że przodkami psów tej rasy były vallhundy, sprowadzone do Walii w IX wieku przez wikingów. W myśl alternatywnej teorii welsh corgi pembroke miałby się wywodzić od psów flamandzkich tkaczy, przybyłych do Walii około X wieku. Pierwsze zapiski na temat psów, które można uznać za protoplastów rasy, znajdują się w Kodeksie Walijskim króla Howella Dha (920 r.). Słowo „corgi” w języku celtyckim oznacza krasnopsa. Bardzo podobną, nieco starszą rasą jest welsh corgi cardigan.

Użytkowość

Psy te wykorzystywane są jako psy pasterskie i zaganiające bydło. Coraz częściej są to psy towarzyszące.

Temperament

Welsh corgi pembroke jest przyjaźnie nastawiony wobec ludzi, kontaktowy, pogodny, pojętny, stanowczy i czujny. Choć osiąga niewielkie rozmiary i może mieszkać w małym mieszkaniu, jest aktywny i należy zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu na świeżym powietrzu. Pies rodzinny, bardzo wierny, skory do wspólnych zabaw oraz akceptujący dzieci w każdym wieku. Wobec niemowląt jest wyjątkowo delikatny, starsze dzieci i dorośli mogą jednak paść ofiarą typowego dla rasy nawyku podszczypywania łydek. Jest to dziedzictwo przeszłości: w ten sposób corgi pasące bydło dyscyplinowały stado. Choć podszczypywanie może być denerwujące i bolesne, nie należy go traktować jako sygnału alarmującego: corgi nie jest psem agresywnym[3]. Może jednak nie tolerować innych psów.

Budowa

Średniej wielkości pies o krótkich nogach. W odróżnieniu od Cardigana uszy ma mniejsze i ruchliwe, także zaokrąglone.

  • Szyja: muskularna, dobrze rozwinięta.
  • Tułów: długi i mocny; klatka piersiowa szeroka i głęboka; linia grzbietu prosta.
  • Ogon: osadzony na linii grzbietu, dużo krótszy niż u cardigana.
  • Głowa: lisia w kształcie; między uszami czaszka jest dosyć szeroka i płaska; stop średnio zaznaczony; kufa zwęża się lekko ku końcowi; nos czarny.
  • Oczy: brązowe, nigdy wyłupiaste.

Szata i umaszczenie

Rude, śniade, płowe lub czarne podpalane, jednolite lub z białymi znaczeniami na nogach, klatce piersiowej, szyi i głowie.

Zdrowie i pielęgnacja

Najbardziej typowe dla rasy dolegliwości to wrodzony postępujący zanik siatkówki (PRA), problemy z dyskami międzykręgowymi i choroby spowodowane otyłością, na którą corgi jest podatny. Pielęgnacja szaty nie jest skomplikowana i najczęściej sprowadza się do regularnego szczotkowania.

Popularność

W Polsce rasa coraz częściej spotykana.

Miłośniczką rasy była królowa brytyjska Elżbieta II, która pierwszego welsh corgi pembroke otrzymała w prezencie jeszcze jako dziecko[4]. Z czasem zaczęła utrzymywać liczną sforę, co przyczyniło się do zwiększenia popularności rasy.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 53.
  2. ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 75.
  3. ↑ Welsh Corgi Pembroke – rasy psów – psy.pl [online], Wszystko, co warto wiedzieć o psach [dostęp 2019-04-16] (pol.).
  4. ↑ Alderton D., Wybierz psa dla siebie, s. 54.

Bibliografia

  • David Alderton, Wybierz psa dla siebie, Paweł Kozłowski (tłum.), Warszawa: Muza SA, 2011, ISBN 978-83-7495-982-7, OCLC 802562854.
  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09354-7.
  • Izabela Przeczek: Psy rasowe: pochodzenie, rasy, zachowania. Warszawa: Wydawnictwo SBM, 2016. ISBN 978-83-8059-273-5.
  • Bonnie Wilcox, Chris Walkowicz: Atlas ras psów świata. Warszawa: Muza SA, 1997. ISBN 83-7079-617-6.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.