Czuwacz słowacki
Ilustracja
Slovenský čuvač
Inne nazwy

Czuwacz[1],
slovak cuvac,
slovakian chuvach,
owczarek słowacki
pies pasterski słowacki[1]

Kraj patronacki

Słowacja

Kraj pochodzenia

Słowacja[2]

Wymiary
Wysokość

59–65 cm (suki),
62–70 cm (pies)[2]

Masa

31–37 kg (suki),
36–44 kg (pies)

Klasyfikacja
FCI

Grupa I, Sekcja 1,
nr wzorca 142

UKC

Grupa 2 – Guardian Dog (wzorzec według FCI)

Wzorce rasy

Czuwacz słowacki (słow. slovenský čuvač) – rasa psa pochodząca ze Słowacji, zaliczana do psów pasterskich. Podlega próbom pracy[2].

Rys historyczny

Pochodzi z gór Słowacji, gdzie był hodowany od stuleci. Po pierwszej wojnie światowej podjęta została hodowla w czystości rasy[1]. Czuwacz słowacki jest blisko spokrewniony z węgierskim kuvaszem i z owczarkiem podhalańskim, do tego stopnia, że nawet wytrawni i doświadczeni sędziowie mają problemy z rozróżnieniem owczarka i czuwacza. Wzorzec do rejestracji zgłoszony został w 1964 roku[3]. W stosunku do owczarka podhalańskiego na ogół posiada nieco delikatniejszą, bardziej puszystą sierść, z mniejszą ilością beżowych lub kremowych przebarwień, nie jest to jednak ścisła reguła. Pierwotnie na Słowacji psy tej rasy nazywano tatrzańskim czuwaczem jednak, aby nie mylono jej z tatrzańskim owczarkiem podhalańskim, na zebraniu delegatów w Pradze FCI przyjęła w 1965[1] r. nazwę Slovenský Čuvač pol. czuwacz słowacki. Rasa została zaliczona do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).

Wygląd

Umaszczenie białe i biało kremowe, włos średnio długi, lekko falujący. Ulega bardzo łatwemu oczyszczeniu z zabrudzenia.

Zachowanie i charakter

Pies wymaga konsekwentnego i doświadczonego podejścia. Ma silny instynkt przywódczy.

Użytkowość

Pies stróżujący i pasterski.

Zdrowie i pielęgnacja

Źle znosi upały, jest lepiej przystosowany do surowszych i zimniejszych warunków pogodowych. Trzymany na terenach nizinnych często choruje na zwyrodnienie stawów (zwłaszcza dysplazja stawu biodrowego).

Przypisy

  1. 1 2 3 4 D. Najmanova, Z. Humpal: Psy rasowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1987.
  2. 1 2 3 Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 42.
  3. ↑ J. Novotny J. Najman: Psy rasowe. s. 50.

Bibliografia

  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • J. Novotny J. Najman: Psy rasowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1976.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 270. ISBN 83-7073-122-8.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.