 Owczarek staroangielski | |
| Inne nazwy |
Old English Sheepdog, Bobtail |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa |
30 - 36 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa I, Sekcja 1, |
| AKC |
Herding |
| ANKC |
Grupa 5 (Working Dogs) |
| CKC |
Grupa 7 - Herding Dogs |
| KC(UK) |
Pastoral |
| NZKC |
Working |
| UKC |
Grupa 6 -Herding Dog |
| Wzorce rasy | |
Owczarek staroangielski, bobtail – jedna z ras psów należących do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Nazwa "bobtail" pochodzi z języka angielskiego i oznacza "krótki ogon".
Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy[3]. Typ wilkowaty[1].
Krótki rys historyczny
Nie ma zgodności co do tego, jak stara jest to rasa. Najczęściej przyjmuje się, że została ukształtowana w średniowieczu. Zwolennicy tego poglądu skłonni są nawet twierdzić, że psy odpowiadające z grubsza wzorcowi rasy żyły na Wyspach Brytyjskich już w czasach, gdy te podbijali Normanowie. Pierwszy w miarę dokładny opis psa, którego można zidentyfikować jako owczarka staroangielskiego, pochodzi jednak dopiero z książki autorstwa Konrada Heresbacha, wydanej w roku 1586. Pierwsza oficjalna prezentacja przedstawicieli rasy na wystawie miała miejsce w roku 1873. W roku 1890 zatwierdzono pierwszy wzorzec rasy. Owczarków staroangielskich używano pierwotnie do pilnowania stad, które miały także chronić przed drapieżnikami.
Użytkowość
Pies reprezentacyjny, ale w niektórych krajach (Australia, Nowa Zelandia) w dalszym ciągu jest to pies pracujący.
Temperament
Kilkadziesiąt lat temu przedstawicieli tej rasy określano jako psy zawzięte i niebudzące zaufania[2]. Dziś to pies zrównoważony, przyjazny, wierny, inteligentny, spokojny. Ma bardzo dobry, pogodny charakter. Odznacza się spokojnym i łagodnym usposobieniem. Jest czujny, lecz niepłochliwy i nieszczekliwy. Cierpliwy w stosunku do dzieci. Dość łatwo przystosowuje się do życia w mieszkaniu. Do szczęścia potrzebuje towarzystwa człowieka.
Budowa
Mocna i zwarta, charakterystyczne gęste owłosienie „napuszone” oraz przebudowany zad; głowa duża, oczy ciemne, uszy małe, obwisłe, przylegające do głowy; tułów zwarty i krótki; głęboka klatka piersiowa; kończyny proste, niezbyt długie. Ogony, kiedyś cięto, obecnie ogony się zachowuje. Ogon powinien być noszony nisko, ale bez podwijania.
Umaszczenie
Różne odcienie szarości lub niebieskiego aż po grizzly, dopuszczalne niewielkie białe znaczenia na tułowiu. Głowa,kryza, kończyny przednie i tylne, koniec ogona (tzw. irlandzkie znaczenia) białe. Często ciemne plamy na głowie. Szczenięta są biało-czarne, jaśnieją z wiekiem.
Utrzymanie
Potrzebuje czasochłonnej pielęgnacji długiego włosa; szata wymaga wyczesywania i kąpieli. Podszerstek należy delikatnie wyczesywać, nie niszcząc przy tym długiego włosa. Można strzyc, aby łatwiej utrzymywać pielęgnację psa. Sierść odrasta po strzyżeniu koło roku do długości wystawowej.
Zdrowie i pielęgnacja
Owczarek staroangielski nie należy do ras chorowitych. Najczęściej występujące schorzenia to zapalenie uszu, choroby oczu, a u starszych osobników zwyrodnienia stawów i choroby układu krążenia. W przypadku niezapewnienia bobtailowi odpowiedniej ilości ruchu pies łatwo może być narażony na otyłość. Długość życia: 10 do 12 lat.
Przypisy
Bibliografia
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 169. ISBN 83-7073-122-8.
- Izabela Przeczek: Psy rasowe. Pochodzenie, rasy, zachowania. Warszawa: Wydawnictwo SBM, 2016. ISBN 978-83-8059-273-5.
- Hans Räber: Encyklopedia psów rasowych. Tom I. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1999. ISBN 83-7073-158-9.
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.