Walter Hirsch
Data i miejsce urodzenia

1876
prawd. Ostrów Wielkopolski

Data śmierci

1964

Burmistrz Ostrowa Wielkopolskiego
Okres

od września 1939
do wiosny 1940

Poprzednik

Wacław Cegiełka

Następca

Willy Kemnitz

Walter Hirsch (ur. 1876, zm. 1964) – niemiecki przedsiębiorca, browarnik, podczas II wojny światowej burmistrz Ostrowa Wielkopolskiego.

Życiorys

Był synem Richarda Hirscha – honorowego obywatela miasta. Z rąk ojca przejął w 1906 r. zarządzanie zakładem, przystępując do jego rozbudowy i modernizacji. W tym samym roku ożenił się z wrocławianką Hortense (de domo: Hoffman), która kierowała browarem, kiedy podczas I wojny światowej Walter Hirsch walczył na froncie zachodnim. Wzięty do niewoli, zwolniony został w roku 1921. Po powrocie do rodzinnego miasta pobity i okradziony w trakcie antyniemieckich rozruchów[1]. W 1929 roku startował w do rady miejskiej, otwierając listę mniejszości niemieckiej[2]. Ostrowska prasa odnotowała jego wsparcie finansowe dla bezrobotnych w okresie wielkiego kryzysu.Ustanowił także fundację dla najuboższych[3]. Wsparł także finansowo budowę kościoła p.w. św. Antoniego. Mieszkał obok browaru, przy ulicy Raszkowskiej 68[4].

Na początku II wojny światowej, po ewakuacji władz miasta, współtworzył wraz z Polakami straż obywatelską, która miała czuwać nad porządkiem[5]. Po zajęciu miasta hitlerowskie władze powierzyły mu urząd komisarycznego burmistrza (Bürgermeister). W tym czasie zarządzanie browarem przejął jedyny syn Hirscha – Werner (zm. 1994[6]). Nie należał do NSDAP[7]. Odwołany z urzędu wiosną 1940 r., opuścił Ostrów na kilka dni przed jego zajęciem przez Armię Czerwoną. Zamieszkał w Niemczech Zachodnich.

Stosunek do Polaków podczas okupacji hitlerowskiej

Jako burmistrz sprzeciwił się rozstrzelaniu Polaków na rynku i uratował życie pierwszemu polskiemu burmistrzowi po okresie zaborów. "Był przeciwny egzekucji obywateli miasta na Rynku w Ostrowie (ale czy był przeciwny w ogóle ich śmierci?)" – pisał prof. Edward Serwański[8]. Przeciwstawił się rozbiórce kościoła p.w. św. Antoniego, nie protestował przeciwko zniszczeniu pomnika Chrystusa przy ulicy Raszkowskiej w listopadzie 1939. Aprobował jednak wysiedlanie polskich mieszkańców miasta, prawdopodobnie zlecił przygotowania do wysiedlenia Polaków z rynku[9]. Jego zastępcą (Beigerordnete) został naczelnik parowozowni Gustaw Sinner, którego świadek okupacji niemieckiej w Ostrowie Wielkopolskim opisał jako "niewątpliwie złego człowieka"[6].

Przypisy

  1. ↑ Pietrzak ↓, s. 54.
  2. ↑ Pietrzak ↓, s. 64.
  3. ↑ Pietrzak ↓, s. 94.
  4. ↑ Józef Jondro, Księga adresowa miasta Ostrowa, 1938.
  5. ↑ Pietrzak ↓, s. 124.
  6. 1 2 Jarosław Biernaczyk, Społeczność niemiecka Ostrowa Wielkopolskiego w XVIII-XX wieku, „Przegląd Zachodni”, 3, Poznań 2007 [dostęp 2020-08-18].
  7. ↑ Pietrzak ↓, s. 113.
  8. ↑ Edward Serwański, Ostrów Wielkopolski i jego region w okresie II wojny światowej (1939-1945), Poznań 1992.
  9. ↑ Pietrzak ↓, s. 129.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.