Ptaszniki
Mygalomorphae
Pocock, 1892
Okres istnienia: anizyk–dziś
300/0
247.2/0
Ilustracja
Missulena bradleyi
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

szczękoczułkowce

Gromada

pajęczaki

Rząd

pająki

Podrząd

Opisthothelae

Infrarząd

Mygalomorphae

Ptaszniki[1][2][3][4], ptasznikowce[5] (Mygalomorphae) – infrarząd pająków z grupy Opisthothelae. Obejmuje ponad 2600 gatunków klasyfikowanych obecnie w około 300 rodzajach i 15 rodzinach. Do Mygalomorphae należą przeważnie pająki duże, długowieczne (15–30 lat), żyjące pod ziemią. Grupa ta obejmuje również największe żyjące obecnie pająki – ptasznikowate. Jest powszechnie uznawana za starodawną, monofiletyczną linię ewolucyjną pająków[6]. Wykazują one pewne cechy prymitywne dla pająków, np. obecność dwóch par płucotchawek i prosto zbudowane kądziołki przędne[7]. Najstarszym znanym przedstawicielem Mygalomorphae jest Rosamygale grauvogeli, którego skamieniałości odkryto w datowanych na anizyk osadach we francuskim departamencie Wogezy[8], jednak datowanie molekularne sugeruje, że Mygalomorphae pojawiły się już około 300 mln lat temu[9].

Filogeneza

Większość analiz filogenetycznych jest zgodna, że najbardziej bazalną grupą Mygalomorphae jest Atypoidea, stanowiąca takson siostrzany dla wszystkich pozostałych Mygalomorphae[10][11][9][7]. Pokrewieństwo pozostałych grup pozostaje w dużej mierze kwestią sporną. Analizy przeprowadzone przez Hedina i Bonda (2006) oraz Ayoub i in. (2007) sugerują ponadto, że rodziny Hexathelidae i Dipluridae tworzą parafiletyczną grupę znajdującą się u podstawy drzewa filogetycznego Mygalomorphae nienależących do Atypoidea[11][9]. Wątpliwy jest również monofiletyzm innych rodzin: Ctenizidae, Nemesiidae i przede wszystkim Cyrtaucheniidae. Według analizy przeprowadzonej przez Bonda i współpracowników (2012) Cyrtaucheniidae składa się z co najmniej czterech odrębnych linii ewolucyjnych: siostrzanej dla kladu Theraphosidae + Barychelidae, siostrzanej dla Nemesiidae, zagnieżdżonej wewnątrz Nemesiidae oraz monofiletycznej grupy podniesionej do rangi osobnej rodziny Euctenizidae. Prawdopodobnie również rodzina Microstigmatidae jest zagnieżdżona wewnątrz Nemesiidae[7].

Uproszczony kladogram Mygalomorphae według Hedina i Bonda (2006)[11]
 Mygalomorphae 

 Atypoidea 



 Bipectina 



 Cyrtaucheniidae 



 Ctenizidae 



 Idiopidae 



 Actinopodidae 



 Migidae 






 Microstigmatidae 



 Nemesiidae 




 Barychelidae 



 Theraphosidae 







Uproszczony kladogram Mygalomorphae według Bonda i współpracowników (2012)[7]
 Mygalomorphae 

 Atypoidea


 Avicularioidea 

 Hexathelidae I




 Dipluridae 




 Paratropididae 





 Actinopodidae



 Hexathelidae II



 Bipectina 
 Crassitarsa 
 Theraphosoidina 

 Cyrtaucheniidae I („homostolines”)




 Theraphosidae



 Barychelidae







 Cyrtaucheniidae II



 Nemesiidae (incl. Microstigmatidae, Cyrtaucheniidae III)





 Domiothelina 

 Migidae




 Ctenizidae


 Euctenizoidina 

 Idiopidae



 Euctenizidae











Systematyka

Do Mygalomorphae należy 16 rodzin (za Platnick N.I., 2013)[12]: Atypidae (gryzielowate), Antrodiaetidae, Mecicobothriidae, Hexathelidae, Dipluridae, Cyrtaucheniidae, Ctenizidae, Euctenizidae, Idiopidae, Actinopodidae, Migidae, Nemesiidae, Microstigmatidae, Barychelidae, Theraphosidae (ptasznikowate), Paratropididae.

Przypisy

  1. Heiko Bellmann, Przewodnik kieszonkowy: Pająki, Henryk Grabarczyk (tłum.), Warszawa: Multico O. W., 1998, s. 36.
  2. Paweł Cieślak: Ptaszniki. Hodowla w terrarium. Warszawa: Agencja Wydawnicza „Egros”, s. 12, seria: Hobby.
  3. Mały słownik zoologiczny. Bezkręgowce. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1984. ISBN 83-214-0428-6.
  4. Nowa encyklopedia powszechna PWN. Tom 7 Pri-Sud, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 84, ISBN 83-01-14186-7.
  5. Heiko Bellmann, Pająki i inne pajęczaki, Wydanie zaktualizowane, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2021, ISBN 978-83-7763-486-8, OCLC 1273295378 [dostęp 2021-11-20].
  6. Jason Bond, Hedin Marshal, Mygalomorphae. Tarantulas, trapdoor spiders & kin [online], Tree of Life Web Project [dostęp 2009-09-09] (ang.).
  7. 1 2 3 4 Jason E. Bond i inni, A reconsideration of the classification of the spider infraorder Mygalomorphae (Arachnida: Araneae) based on three nuclear genes and morphology, „PLoS ONE”, 7 (6), 2012, e38753, DOI: 10.1371/journal.pone.0038753 (ang.).
  8. Paul A. Selden, Jean-Claude Gall. A Triassic Mygalomorph spider from the northern Vosges, France. „Palaeontology”. 35 (1), s. 211–235, 1992. (ang.).
  9. 1 2 3 Nadia A. Ayoub i inni, Utility of the nuclear protein-coding gene, elongation factor-1 gamma (EF-1γ), for spider systematics, emphasizing family level relationships of tarantulas and their kin (Araneae: Mygalomorphae), „Molecular Phylogenetics and Evolution”, 2, 42, 2007, s. 394–409, DOI: 10.1016/j.ympev.2006.07.018 (ang.).
  10. Jonathan A. Coddington, Herbert W. Levi, Systematics and evolution of spiders (Araneae), „Annual Review of Ecology and Systematics”, 22, 1991, s. 565–592, DOI: 10.1146/annurev.es.22.110191.003025, JSTOR: 2097274 (ang.).
  11. 1 2 3 Marshal Hedin, Jason E. Bond, Molecular phylogenetics of the spider infraorder Mygalomorphae using nuclear rRNA genes (18S and 28S): Conflict and agreement with the current system of classification, „Molecular Phylogenetics and Evolution”, 2, 41, 2006, s. 454–471, DOI: 10.1016/j.ympev.2006.05.017 (ang.).
  12. Families, [w:] Norman I. Platnick, The World Spider Catalog, Version 14.0, American Museum of Natural History., DOI: 10.5531/db.iz.0001 [dostęp 2013-08-13] [zarchiwizowane z adresu 2009-12-26] (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.