Pantelejmon Ponomarienko
Пантелеймон Пономаренко
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Pantelejmon Kondratowicz Ponomarienko

Data i miejsce urodzenia

9 sierpnia 1902
obwód kubański

Data i miejsce śmierci

18 stycznia 1984
Moskwa

Ambasador ZSRR w Polsce
Okres

od 1955
do 1957

Poprzednik

Gieorgij Popow

Następca

Piotr Abrasimow

podpis
Odznaczenia
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy

Pantelejmon Kondratowicz Ponomarienko (ros. Пантелеймон Кондратьевич Пономаренко, ur. 27 lipca?/9 sierpnia 1902 w obwodzie kubańskim, zm. 18 stycznia 1984 w Moskwie) – generał porucznik, polityk radziecki i ambasador ZSRR w Polsce.

Życiorys

W 1918 wstąpił do Armii Czerwonej. Uczestnik rosyjskiej wojny domowej. Od 1925 członek Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików).

W latach 1938–1947 pierwszy sekretarz KC Komunistycznej Partii Białorusi. W okresie 1941-1944 kierował z Moskwy ruchem partyzanckim na Białorusi. Na Plenum KC 27–28 lutego 1943 mówiąc o celach partyzantki radzieckiej na Białorusi Ponomarienko stwierdził „walka z wrogim polskim podziemiem jest nieunikniona”. Zgodnie z jego rozkazem polscy partyzanci mieli być rozbrajani, a kadra oficerska i stawiający opór żołnierze rozstrzeliwani. W celu wykonania tych poleceń partyzanci białoruscy podjęli ograniczoną współpracę z hitlerowcami. 22 czerwca 1943 za jego sprawą Komitet Centralny KP(b) Białorusi podjął na plenum w Moskwie uchwałę „O przedsięwzięciach w zakresie dalszego rozwijania ruchu partyzanckiego w zachodnich obwodach Białorusi” stwierdzającą, że „zachodnie obwody radzieckiej Białorusi stanowią integralną część Republiki Białoruskiej”, że „nacjonalistyczne oddziały i grupy tworzone przez polskie koła reakcyjne należy izolować od ludności przez tworzenie radzieckich oddziałów i grup, składających się z ludzi pracy narodowości polskiej” oraz że należy „wszystkimi sposobami zwalczać oddziały i grupy nacjonalistyczne”. Rozkaz ten stał się podstawą do mordu popełnionego 26 sierpnia 1943 przez sowiecką Brygadę Partyzancką im. Woroszyłowa dowodzoną przez płk Fiodora Markowa na 80 żołnierzach AK z oddziału Antoniego Burzyńskiego „Kmicica” działającego w rejonie jeziora Narocz. 30 listopada 1943 Ponomarienko wydał rozkaz dotyczący rozbrajania polskich oddziałów partyzanckich i rozstrzeliwania ich członków „w razie oporu”. Wykonując ten rozkaz, następnego dnia dowódca sowieckiej Brygady im. Stalina gen. Grigorij Sidoruk zaprosił na rozmowy do Prudziszcza partyzantów Zgrupowania Stołpecko-Nalibockiego AK na czele z dowódcą Zgrupowania, mjr Wacławem Pełką „Wacławem”, którzy zostali wówczas podstępnie rozbrojeni; część z nich przewieziono samolotem do Moskwy i osadzono w obozach internowania, a część (ok. 50 osób) zamordowano.

W 1943 Ponomarienko był także jednym z głównych koordynatorów działalności komunistów polskich z PPR, z ramienia Kominternu i NKWD. 20 stycznia 1943 w swoim memorandum[1] sprecyzował ich zadania. W myśl instrukcji Ponomarienki, ówczesnym celem kierownictwa ZSRR były nie tylko cele wojskowe – partyzanci sowieccy na polskich kresach północno-wschodnich, a PPR w Generalnym Gubernatorstwie zwalczali ugrupowania antykomunistyczne, denuncjując ich członków do niemieckich organów bezpieczeństwa[2], dążąc do maksymalnego osłabienia polskiego podziemia niepodległościowego w kraju oraz wyniszczenia społeczeństwa polskiego rękami Niemców (m.in. poprzez wzniecenie wojny partyzanckiej i wywołany tym odwet hitlerowców).

W 1946 roku centralne władze sowieckie zarządziły kontrolę działalności gospodarczej i finansowej KC KP(b)B. Kontrola wykazała szereg nadużyć i niegospodarności w zarządzaniu partyjną kasą. Komisja Kontroli Partyjnej WKP(b) odkryła (dzięki donosowi) m.in., że Ponomarienko buduje dla siebie willę z pieniędzy partyjnych. Zarzuciła mu także szereg innych nadużyć, m.in. tworzenie kultu własnej osoby:

Ponomarienko stworzył wokół siebie otoczenie pochlebców, nie znosząc krytyki pod swoim adresem. W gazetach i czasopismach często zamieszcza się jego portrety, pod jego adres kierowane są różne listy powitalne, wybiera się go do różnych honorowych prezydiów.

Wobec zarzutów Ponomarienko wyraził samokrytykę. Wkrótce jednak on i jego ekipa zostali odwołani. Na stanowisku I sekretarza KC KPB(b) zastąpiony został przez Rosjanina Nikołaja Gusarowa[3].

Od 27 października 1950 do 12 grudnia 1952 minister zapasów ZSRR[4]. W okresie 16 października 1952 – 6 marca 1953 członek Biura Politycznego KPZR. Zapewne po śmierci Józefa Stalina popadł w chwilową niełaskę. W końcu otrzymał stanowisko I sekretarza Komunistycznej Partii Kazachstanu. Funkcję tę sprawował w okresie marzec 1954 – 7 maja 1955. Bezpośrednio potem został ambasadorem w Polsce, przypadło mu w udziale wręczenie polskim władzom kluczy do daru społeczeństwa radzieckiego – Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Następnie w latach 1957–1959 był ambasadorem ZSRR w Indiach i Nepalu, a w latach 1959–1962 ambasadorem w Holandii. W okresie 1962-1964 pełnił funkcję stałego przedstawiciela ZSRR w Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej. Od 1965 przebywał na emeryturze.

Pracował również jako wykładowca. Założył Narodową Orkiestrę Jazzową w Mińsku.

Przypisy

  1. ↑ Bogdan Musiał Memorandum Pantelejmona Ponomarienki z 20 stycznia 1943 r.: „O zachowaniu się Polaków i niektórych naszych zadaniach” wersja elektroniczna w: Pamięć i Sprawiedliwość, Pismo Instytutu Pamięci Narodowej, Warszawa, 1.09.2006, ISSN 1427-7476, s. 379.
  2. ↑ „(...) Memorandum Ponomarienki nie pozostało w sferze teoretycznych rozważań. Na jego osobiste polecenie sowieccy partyzanci na terenach kresów północno-wschodnich, a PPR na obszarze Generalnego Gubernatorstwa, zwalczali polskie podziemie niepodległościowe, denuncjując jego członków do niemieckich władz okupacyjnych. Działania te sterowane były z Moskwy poprzez Komintern i NKWD”: Bogdan Musiał „Memorandum Pantelejmona Ponomarienki z 20 stycznia 1943 r.: „O zachowaniu się Polaków i niektórych naszych zadaniach” Pamięć i Sprawiedliwość, Pismo Instytutu Pamięci Narodowej, Warszawa, 1.09.2006, ISSN 1427-7476, s. 379–380.
  3. ↑ Jan Szumski: II.III. Polityka kadrowa. W: Jan Szumski: Sowietyzacja Zachodniej Białorusi 1944–1953. Propaganda i edukacja w służbie ideologii. Wyd. 1. Kraków: ARCANA sp. z o.o., 2010, s. 152–153. ISBN 978-83-60940-21-1. (pol.).
  4. ↑ 05280 [online], www.knowbysight.info [dostęp 2017-11-25].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.