Uładzimir Jarmoszyn

Уладзімір Ярмошын

Pełne imię i nazwisko	Uładzimir Wasiljewicz Jarmoszyn
Data i miejsce urodzenia	26 października 1942 Pronsk
Premier Republiki Białorusi
Okres	od 18 lutego 2000 (p.o.) do 14 marca 2000 (p.o.)
Okres	od 14 marca 2000 do października 2001
Poprzednik	Siarhiej Linh
Następca	Hienadź Nawicki
Członek Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji
Okres	od 13 stycznia 1997 do ?
Poprzednik	stanowisko utworzone
Przewodniczący Mińskiego Miejskiego Komitetu Wykonawczego
Okres	od 1995 do 2000
Poprzednik	Alaksandr Hierasimienka
Odznaczenia

Uładzimir Wasiljewicz Jarmoszyn, biał. Уладзімір Васільевіч Ярмошын^{[uwaga 1]}, ros. Владимир Васильевич Ермошин, Władimir Wasiljewicz Jermoszyn (ur. 26 października 1942 w Pronsku) – białoruski inżynier i polityk, w latach 1995–2000 przewodniczący Mińskiego Miejskiego Komitetu Wykonawczego, członek Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji, w latach 2000–2001 premier Republiki Białorusi.

Życiorys

Uładzimir Jarmoszyn i Władimir Putin w Moskwie, 2000 rok

Urodził się 26 października 1942 roku w Pronsku, w obwodzie riazańskim Rosyjskiej FSRR, ZSRR. W latach 1959–1960 pracował jako tokarz w Nowoczerkaskich Zakładach Budowy Elektrowozów w obwodzie rostowskim. W 1964 roku ukończył Nowoczerskaski Instytut Politechniczny, w 1989 roku – Akademię Lotnictwa Cywilnego w Leningradzie. Posiada wykształcenie inżyniera, organizatora produkcji. W latach 1965–1990 pracował jako starszy inżynier, główny mechanik, zastępca dyrektora Mińskiego Zakładu Lotnictwa Cywilnego Nr 407. W 1990 roku był przewodniczącym Październikowego Rejonowego Komitetu Wykonawczego m. Mińska. W latach 1990–1995 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego, I zastępcy przewodniczącego Mińskiego Miejskiego Komitetu Wykonawczego^[1]. W momencie ogłoszenia niepodległości Białorusi w sierpniu 1991 roku był zastępcą przewodniczącego Mińskiego Miejskiego Komitetu Wykonawczego i przewodniczącym komitetu ds. gospodarki mieszkaniowej i energetyki^[2]. W latach 1995–2000 pracował jako przewodniczący Mińskiego Miejskiego Komitetu Wykonawczego^[1].

13 stycznia 1997 roku został członkiem nowo utworzonej Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji^[3]. Od 22 stycznia pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Gospodarki, Budżetu i Finansów^[3][4]. Po tragedii na stacji metra Niamiha w Mińsku 30 maja 1999 roku, gdy w ogarniętym paniką tłumie zginęły 53 osoby, podał się do dymisji ze stanowiska przewodniczącego Mińskiego Miejskiego Komitetu Wykonawczego, jednak ta nie została przyjęta przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę^[1]. Od 18 lutego 2000 roku był pełniącym obowiązki premiera Republiki Białorusi^[2], a od 14 marca tego samego roku^[1] do października 2001 roku pełnił funkcję premiera^[5]. Zastąpił go na tym stanowisku Hienadź Nawicki. Po dymisji zajmował się biznesem w Federacji Rosyjskiej^[2]. Od 2002 roku pracował jako dyrektor przedstawicielstwa rosyjskiej firmy Mobilnyje TieleSistiemy na Białorusi^[5].

Życie prywatne

Jest żonaty, ma dwoje dzieci^[1].

Odznaczenia

• Order „Znak Honoru” (ZSRR);
• trzy medale^[1].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
• pod red. Hienadzia Paszkoua: Encykłapiedyja historyi Biełarusi u 6 tamach. T. 6 Księga 2: Uswieja – jaszyn. Dadatak. Mińsk: „Biełaruskaja encykłapiedyja” imia Pietrusia Brouki, 2003, s. 616. ISBN 985-11-0276-8. (biał.).
• Алесь Пяткевіч, Вольф Рубінчык: Кароткія зьвесткі аб некаторых беларускіх палітыках, актыўных у 1991–2006 гадах. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 1178–1213. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).