węglarka | |
Producent | |
---|---|
Lata budowy |
1953–1954 |
Wymiary | |
Długość całkowita |
9940 mm |
Wysokość całkowita |
3345 mm |
Wysokość ścian |
1550 mm |
Masa własna |
10700 kg |
Podwozie | |
Rozstaw osi |
5000 mm |
Średnica kół |
1000 mm |
Nadwozie i załadunek | |
Długość ładunkowa |
7920 mm |
Powierzchnia ładunkowa |
21,8 m² |
Pojemność ładunkowa |
33,8 m³ |
Granica obciążenia |
24 t |
Ściany czołowe |
1 stała, 1 odchylna |
Konstrukcja | |
Hamulec |
W-G SAB + budka |
Minimalny promień łuku |
75 m |
Prędkość maksymalna |
80 km/h |
Uwagi | |
[1] |
10W – typ wagonów węglarek produkowanych w latach 1953–1954 przez wrocławski Pafawag dla Polskich Kolei Państwowych.
Konstrukcja
W konstrukcji wagonu – podobnie jak w innych produkowanych po II wojnie światowej – przyjęto wiele uproszczeń. W stosunku do poprzedników, wagony 10W wyposażono dodatkowo w układ hamulcowy w systemie Westinghouse'a, z cylindrem 12-calowym, wprowadzono też nowy typ zderzaków tulejowych o długości 620 mm. Korba hamulca ręcznego oraz kurek hamowania nagłego umieszczone zostały w budce hamulcowej, oszalowanej deskami. Z uwagi na większą od poprzedników masę, wagony wyposażone zostały we wzmocnione resory 10-piórowe[1].
Długość ostoi wagonu w stosunku do poprzednich typów zwiększona została o 700 mm (ze względu na wprowadzenie pomostu i budki hamulcowej)[1].