Oryzomyini
Vorontsov, 1959[1]
Ilustracja
Przedstawiciel plemienia – innoryżak wytworny (Euryoryzomys nitidus)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

chomikowate

Podrodzina

bawełniaki

Plemię

Oryzomyini

Typ nomenklatoryczny

Oryzomys S.F. Baird, 1857

Synonimy
Rodzaje

39 rodzajów (w tym 9 wymarłych) – zobacz opis w tekście

Oryzomyini – plemię ssaków z podrodziny bawełniaków (Sigmodontinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae).

Zasięg występowania

Plemię obejmuje gatunki występujące w Ameryce[4].

Podział systematyczny

Do plemienia należą następujące występujące współcześnie i wymarłe po 1500 roku rodzaje[5][4][6]:

  • Zygodontomys J.A. Allen, 1897 – szuwarniczka
  • Scolomys Anthony, 1924 – kolcowłosek
  • Nephelomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – podchmurnik
  • Mindomys Weksler, Percequillo, & Voss, 2006 – dżunglarek
  • Pattonimus Brito, C. Koch, Percequillo, Tinoco, Weksler, C.M. Pinto & Pardiñas, 2020
  • Oecomys O. Thomas, 1906 – drzeworyżak
  • Euryoryzomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – innoryżak
  • Transandinomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – andoryżak
  • Handleyomys Voss, Gómez-Laverde & Pacheco, 2002 – kolumbiarek
  • Hylaeamys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – deszczownik
  • Oligoryzomys Bangs, 1900 – ryżaczek
  • Neacomys O. Thomas, 1900 – kłuiszka
  • Microryzomys O. Thomas, 1917 – ryżowiaczek
  • Oreoryzomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – góroryżak – jedynym przedstawicielem jest Oreoryzomys balneator (O. Thomas, 1900) – góroryżak andyjski
  • Drymoreomys Percequillo, Weksler & L.P. Costa, 2011 – lasomyszak – jedynym przedstawicielem jest Drymoreomys albimaculatus Percequillo, Weksler & L.P. Costa, 2011 – lasomyszak białoplamy
  • Eremoryzomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – eremik
  • Lundomys Voss & Carleton, 1993 – moczarnica – jedynym przedstawicielem jest Lundomys molitor (Winge, 1887) – moczarnica duża
  • Sooretamys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – atlantoryżak – jedynym przedstawicielem jest Sooretamys angouya (G. Fischer, 1814) – atlantoryżak paragwajski
  • Pseudoryzomys Hershkovitz, 1962 – pseudoryżak – jedynym przedstawicielem jest Pseudoryzomys simplex (Winge, 1887) – pseudoryżak brazylijski
  • Noronhomys Carleton & Olson, 1999 – fernandek – takson wymarły, jedynym przedstawicielem był Noronhomys vespuccii – fernandek wyspowy
  • Holochilus Brandt, 1835 – płetwoszczurek
  • Cerradomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – sawannoryżak
  • Amphinectomys Malygin, 1994 – ukajalczyk – jedynym przedstawicielem jest Amphinectomys savamis Malygin, 1994 – ukajalczyk peruwiański
  • Nectomys Peters, 1861 – pływaczek
  • Megaoryzomys Lenglet & Coppois, 1979 – gigantoryżak – takson wymarły, jedynym przedstawicielem był Megaoryzomys curioi (Niethammer, 1964) – gigantoryżak galapagoski
  • Oryzomys S.F. Baird, 1857 – ryżniak
  • Pennatomys Turvey, Weksler, Morris & Nokkert, 2010 – takson wymarły, jedynym przedstawicielem był Pennatomys nivalis Turvey, Weksler, Morris & Nokkert, 2010
  • Megalomys Trouessart, 1881 – wielkoryżak – takson wymarły
  • Nesoryzomys Heller, 1904 – galapagosek
  • Aegialomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – pacyficzek
  • Sigmodontomys J.A. Allen, 1897 – ryżoszczur – jedynym przedstawicielem jest Sigmodontomys alfari J.A. Allen, 1897 – ryżoszczur krótkoogonowy
  • Tanyuromys Pine, Timm & Weksler, 2012
  • Melanomys O. Thomas, 1902 – ryżoszczurnik
  • Microakodontomys Hershkovitz, 1993 – szczurniczek – jedynym przedstawicielem jest Microakodontomys transitorius Hershkovitz, 1993 – szczurniczek pośredni
  • Antillomys Brace, Turvey, Weksler, Hoogland & Barnes, 2023 – takson wymarły, jedynym przedstawicielem był Antillomys rayi Brace, Turvey, Weksler, Hoogland & Barnes, 2023

Opisano również rodzaje wymarłe w czasach prehistorycznych:

  • Agathaeromys Zijlstra, Madern & Van den Hoek Ostende, 2010[7]
  • Carletonomys Pardiñas, 2008[8] – jedynym przedstawicielem był Carletonomys cailoi Pardiñas, 2008
  • Dushimys Zijlstra, 2012[9] – jedynym przedstawicielem był Dushimys larsi Zijlstra, 2012
  • Reigomys Machado, Leite, Christoff & Giugliano, 2014[10] – jedynym przedstawicielem był Reigomys primigenus (Steppan, 1996)

Kladogram

Uproszczone drzewo filogenetyczne plemienia Oryzomyini[11]:
    klad A;     Klad B;     Klad C;     Klad D.


Scolomys     


Handleyomys


Mindomys

Nephelomys


Oecomys

Transandinomys   

Euryoryzomys

Hylaeamys


Oligoryzomys


Microryzomys   

Oreoryzomys

Neacomys


Eremoryzomys

Drymoreomys

Lundomys

Sooretamys

Cerradomys


Holochilus

Pseudoryzomys

Nectomys

Oryzomys


Nesoryzomys   

Aegialomys

Tanyuromys

Melanomys














Uwagi

  1. ↑ Typ nomenklatoryczny: Zygodontomys J.A. Allen, 1897; nomen nudum.
  2. ↑ Typ nomenklatoryczny: Holochilus Brandt, 1835.

Przypisy

  1. ↑ Н.Н. Воронцов. Система хомяков (Сriсеtinае) мировой фауны и их филогенетические связи. „Бюллетень Московского Общества Испытателей Природы”. Отдел биологический. 64 (5), s. 136, 1959. (ros.).
  2. ↑ J.F. Eisenberg: Mammals of the Neotropics. Cz. 1: The northern Neotropics: Panama, Colombia, Venezuela, Guyana, Suriname, French Guiana. Chicago: University of Chicago Press, 1989, s. 1–449. ISBN 978-0-226-19540-7. (ang.).
  3. ↑ F.L. Agnolín, M.R. Derguy, I.N. Godoy & N.R. Chimento. Mamíferos argentinos: descripción de nuevas especies de las colecciones de Elio Massoia y Julio R. Contreras (Rodentia, Chiroptera, Carnivora). „Historia Natural”. 9 (2), s. 113, 2019. (hiszp.).
  4. 1 2 C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 392–410. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  5. ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-06]. (ang.).
  6. ↑ Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 244–257. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  7. ↑ J.S. Zijlstra, P.A. Madern & L.W. van den Hoek Ostende. New genus and two new species of Pleistocene oryzomyines (Cricetidae: Sigmodontinae) from Bonaire, Netherlands Antilles. „Journal of Mammalogy”. 91 (4), s. 862, 2010. DOI: 10.1644/09-MAMM-A-208.1. (ang.).
  8. ↑ U.F.J. Pardiñas. A new genus of oryzomyine rodent (Cricetidae: Sigmodontinae) from the Pleistocene of Argentina. „Journal of Mammalogy”. 89 (5), s. 1270, 2008. DOI: 10.1644/07-MAMM-A-099.1. (ang.).
  9. ↑ J.S. Zijlstra. A new oryzomyine (Rodentia: Sigmodontinae) from the Quaternary of Curaçao (West Indies). „Zootaxa”. 3534, s. 62, 2012. DOI: 10.11646/zootaxa.3534.1.5. (ang.).
  10. ↑ L.F. Machado, Y.L.R. Leite, A.U. Christoff & L.G. Giugliano. Phylogeny and biogeography of tetralophodont rodents of the tribe Oryzomyini (Cricetidae: Sigmodontinae). „Zoologica Scripta”. 43 (2), s. 123, 2014. DOI: 10.1111/zsc.12041. (ang.).
  11. ↑ A.R. Percequillo, J. Rodrigues do Prado, E.F. Abreu, J. Dalapicolla, A.C. Pavan, E. de Almeida Chiquito, P. Brennand, S.J. Steppan, A.R. Lemmon, E.M. Lemmon & M. Wilkinson. Tempo and mode of evolution of oryzomyine rodents (Rodentia, Cricetidae, Sigmodontinae): A phylogenomic approach. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 159, s. 107120 (5), 2021. DOI: 10.1016/j.ympev.2021.107120. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.