 Pędy jabłoni z objawami zgorzeli kory | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Neofabraea malicorticis |
| Nazwa systematyczna | |
| Neofabraea malicorticis H.S. Jacks. Rep. Oregon Exp. Sta.: 187 (1913) | |
Neofabraea malicorticis H.S. Jacks. – gatunek grzybów z rodziny Dermateaceae[1]. Pasożyt, wraz z gatunkiem Neofabraea vagabunda wywołujący zgorzel kory jabłoni i gorzką zgniliznę jabłek[2].
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Neofabraea, Dermateaceae, Helotiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
- Pezicula malicorticis (H.S. Jacks.) Nannf. 1932
- Gloeosporium perennans sensu Zeller &; Childs 2008
- Macrophoma curvispora Peck 1900
- Cryptosporiopsis curvispora (Peck) Gremmen 1959
- Gloeosporium malicorticis Cordley 1900
- Myxosporium malicorticis (Cordley) Potebnia 1907
- Cryptosporiopsis malicorticis (Cordley) Nannf. 1932[3].
Morfologia
Grzyb mikroskopijny, saprotrof i pasożyt. Znana jest głównie jego anamorfa, teleomorfa występuje bardzo rzadko i nie odgrywa roli w zakażaniu drzew[2].
Grzybnia hodowana na agarowej pożywce po 14 dniach osiąga średnicę 6 cm. Składa się z grzybni powietrznej złożonej z białych strzępek. Zarodniki konidialne wytwarzane są w kubeczkowatych acerwulusach zbudowanych z małych, izodiametrycznych komórek o średnicy 4–8 μm i jasnożółtej barwie. Po 2-4 tygodniach formowane są w nich bezbarwne konidiofory z fialidami. Fialidy o kształcie cylindrycznym do wąsko gruszkowatego, długości przeważnie 12–16 μm i grubości 2,5–3 μm. Wytwarzane są w nich makrokonidia, mikrokonidia oraz zarodniki o wielkości pośredniej – te najczęściej. Makrokonidia o bardzo zmiennym kształcie, zazwyczaj lekko lub silnie (na kształt litery U) zakrzywione, często z 1-3 przegrodami, bezbarwne, o rozmiarach 15–35 × 3–6 μm. Dojrzałe podczas uwalniania się z worków wypełnione są ziarnistą zawartością lub zmienną liczbą oleistych kropel. Mikrokonidia często złączone w proste lub rozgałęzione łańcuszki, bezbarwne, o średnicy 2,5–3,5 μm, cylindryczne, proste lub nieco wygięte. Mają zaokrąglony wierzchołek, obciętą podstawę i ziarnistą zawartość[4].
Owocniki w postaci apotecjów powstają pojedynczo lub w grupach w ciemnej, martwej korze, porażonej w poprzednim już roku. Są siedzące, lub na krótkim trzonku. Mają tarczkę o średnicy 0,5–1 mm, początkowo wklęsłą, potem płaską, na koniec wypukłą, o barwie szarej, jasnocielistej lub brązowawej. Brzeżki słabo rozwinięte. 8-zarodnikowe worki cylindryczne, zgrubiałe, o zaokrąglonych wierzchołkach, zwężonych do krótkiej szypułki. Mają rozmiar 75–100 × 10–20 μm. Wstawki liczne, nitkowate, z przegrodami, tępe, proste lub rozgałęzione, bezbarwne, o szerokości 1,8–2,5 μm. Askospory nierównoboczne, wydłużone, elipsoidalne, proste lub zakrzywione, o zaokrąglonych lub nieco spiczastych końcach. Są bez przegród, cienkościenne, bezbarwne, o powierzchni grubo ziarnistej lub drobno gruczołkowatej[4].
Występowanie i siedlisko
Jest szeroko rozprzestrzeniony. Podano występowanie w Ameryce Północnej, Europie i Nowej Zelandii[4].
Przypisy
- 1 2 Index Fungorum [online] [dostęp 2016-11-24] (ang.).
- 1 2 Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia. Choroby roślin uprawnych, t. 2, Poznań: PWRiL, 2011, ISBN 978-83-09-01077-7.
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2016-11-24] (ang.).
- 1 2 3 Neofabraea malicorticis [online], Mycobank [dostęp 2016-11-24].
- ↑ Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-75-4.