Schemat strzępki z septami
Schemat budowy doliporu: 1 – parentosom, 2 – otwór przegrody, 3 – ściana komórkowa, 4,5 – cytoplazma sąsiednich komórek
Strzępki septowane, nieseptowane i strzępki z pseudoseptami
Różne typy przegród

Septa (l. mn. septy, łac. septum), czyli przegroda lub ściana poprzeczna – u grzybów jest to poprzeczna ściana dzieląca strzępkę na komórki. Strzępki z przegrodami nazywane są strzępkami septowanymi, strzępki bez przegród to strzępki nieseptowane[1]. Przegrody występują również w niektórych zarodnikach[2].

Rola przegród

  • mechanicznie wzmacniają i stabilizują konstrukcję strzępek;
  • zamknięcie odcinka plechy w przypadku uszkodzenia niektórych komórek, lub w przypadku stresu biotycznego, lub abiotycznego. Eliminacja części komórek pozostaje bez większego wpływu na pozostałą część grzybni. Stwierdzono, że grzyby posiadające w strzępkach septy są bardziej odporne na brak wody (stres wodny), niż grzyby o strzępkach nieseptowanych;
  • izolacja sąsiednich komórek i procesów biochemicznych i fizjologicznych, jakie w nich zachodzą sprzyja różnicowaniu strzępki w wyspecjalizowane struktury, takie jak np. związane z wytwarzaniem zarodników[2].

Budowa i typy przegród

Ściany przegród zawsze znajdują się pod kątem prostym w stosunku do długiej osi strzępki. Ze względu na budowę wyróżnia się kilka typów przegród:

  1. Septy o pełnych ścianach komórkowych, bez otworu w środku – występują u niektórych lęgniowców, sprzężniaków i grzybów niedoskonałych[3];
  2. Septy z przegrodą, w której jest wiele mikroporów o średnicy ok. 9 nm, a liczba tych porów może dochodzić do 50. Występują u niektórych grzybów niedoskonałych, np. u Geotrichum candidum. Mikropory te umożliwiają ciągłość cytoplazmy pomiędzy sąsiednimi przedziałami strzępek, ale są zbyt małe, aby umożliwić jej przepływ w takim stopniu, jak u grzybów posiadających większe przegrody porów[4];
  3. Septy o ścianach poprzecznych niepełnych – mają postać dośrodkowych uwypukleń niełączących się ze sobą. Występują u skoczkowców[3];
  4. Septy proste – ich grubość zmniejsza się dośrodkowo, a na środku jest otwór o średnicy 50–500 nm, przez który może przemieszczać się protoplazma wraz z jądrami i organellami komórkowymi. Występują u workowców i niektórych podstawczaków. Dzięki swobodnemu przepływowi cytoplazmy możliwa jest wymiana substancji pokarmowych między komórkami strzępek i jej wzrost. Bezpośrednio przy otworze przegrody znajdują się kuliste, zbudowane z białka ciałka Woronina. Mają wielkość od 0,1 do 1 μm, są więc większe od średnicy porów. Normalnie nie blokują przepływu cytoplazmy, ale robią to w razie uszkodzenia lub starzenia się komórek. U niektórych workowców brak ciałek Woronina, są natomiast duże, sześciokątne kryształy, które również mogą uszczelnić pory w uszkodzonych, lub starzejących się komórkach[4]. Strzępki z takimi przegrodami nazywane są strzępkami z prostą przegrodą (ang. simple-septate)[5];
  5. Septy doliporowe – najbardziej wyspecjalizowane, mają ściany z jednym otworem, wokół którego jest pierścień o ścianach prostych lub beczułkowato wygiętych, a na obu stronach tego pierścienia tworzy się rodzaj kaptura osłaniającego wyloty otworu (tzw. dolipor). Występują u podstawczaków i niektórych workowców. Przy takiej budowie w zasadzie niemożliwe jest przechodzenie jąder przez septy[3]. Dlatego po mitozie między sąsiednimi komórkami tworzy się specjalna sprzążka, przez którą mogą przepłynąć jądra wraz z cytoplazmą[2].

Przegrody zarodników

Przegrody występują również w zarodnikach. Wyróżnia się ich tutaj dwa rodzaje:

  • przegrody właściwe, czyli eusepty. Zbudowane są podobnie jak przegrody w strzępkach z obydwu warstw ściany zarodnika,
  • pseudosepty, czyli distosepty. Zbudowane są tylko z wewnętrznej warstwy ściany[6].

Przypisy

  1. ↑ Janusz Błaszkowki, Mariusz Tadych, Tadeusz Madej, Przewodnik do ćwiczeń z fitopatologii, Szczecin: wyd. AR w Szczecinie, 1999, ISBN 83-87327-23-9.
  2. 1 2 3 Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia. Podstawy fitopatologii, t. 1, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, ISBN 978-83-09-01063-0.
  3. 1 2 3 Podstawowe cechy grzybów [online] [dostęp 2023-10-30].
  4. 1 2 Septate Hyphae [online] [dostęp 2023-10-30].
  5. ↑ Genera of corticioid fungi: keys, nomenclature and taxonomy, „Studies in Fungi”, 5 (1), 2020, s. 129–305, DOI: 10.5943/sif/5/1/12 [dostęp 2023-09-07] (ang.).
  6. ↑ Joanna Marcinkowska, Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii, Warszawa: PWRiL, 2012, ISBN 978-83-09-01048-7.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.