W ZSRR i WNP

Okręt wszedł do służby w radzieckiej Flocie Czarnomorskiej pod oznaczeniem BDK-56 (БДК, czyli Большой Десантный Корабль - duży okręt desantowy). Wchodził w skład 318. dywizjonu okrętów desantowych 39. Dywizji Morskich Sił Desantowych Floty Czarnomorskiej, stacjonującej w bazie na jeziorze Donuzław^[9]. Jako jeden z pierwszych okrętów tego typu otrzymał imię własne: „Konstantin Olszanskij” (ros. Константин Ольшанский) na cześć Bohatera Związku Radzieckiego, porucznika piechoty morskiej, który zginął 27 marca 1944 w walkach o Mikołajów, dowodząc kompanią desantu (Ukraińca).

Po rozpadzie ZSRR w grudniu 1991 roku status Floty Czarnomorskiej był niejasny i wchodziła ona początkowo w skład Sił Zbrojnych Wspólnoty Niepodległych Państw. Na początku lat 90. wraz z innymi okrętami brał udział w ewakuacji uchodźców ze strefy wojny w Abchazji^[10]. Po rozformowaniu 39. Dywizji w 1994 roku, został włączony do 30. Dywizji Okrętów Nawodnych^[9]. Na mocy uzgodnień międzypaństwowych, 10 stycznia 1996 okręt został wycofany ze składu Floty Czarnomorskiej i przekazany Ukrainie^[11][9].

W Ukrainie

Okręt wszedł do służby w Marynarce Wojennej Ukrainy 27 marca 1996 roku zachowując swoją nazwę, lecz w ukraińskiej pisowni nazwiska: „Kostiantyn Olszanśkyj” (ukr. Костянтин Ольшанський)^[10]. Otrzymał numer burtowy: U402^[12]. Pozostawał w XXI wieku jednym z dwóch okrętów desantowych marynarki ukraińskiej (drugi to mniejszy „Kirowohrad”)^[12].

Uczestniczył w licznych ćwiczeniach międzynarodowych, w tym z marynarkami państw NATO i Rosji. Między 28 sierpnia a 18 października 1996 roku okręt odbył rejs transatlantycki do USA wraz z fregatą „Hetman Sahajdaczny”, ćwicząc przy tym na Morzu Śródziemnym z okrętami USA, Grecji, Turcji i Włoch^[10]. Następnie między innymi od 26 października a 4 listopada 1998 roku brał udział w ćwiczeniach floty Ukrainy Sea Breeze-98 na Morzu Czarnym, z udziałem sił głównych państw NATO i państw czarnomorskich^[13].

„Kostiantyn Olszanśkyj” podczas ćwiczeń Sea Breeze w 2013

4 kwietnia 2011 roku „Kostiantyn Olszanśkyj” zabrał 193 osoby cywilne z Trypolisu w ogarniętej wojną domową Libii i ewakuował je na Maltę oraz do Sewastopola (85 obywateli Ukrainy oraz 108 osób z 14 innych krajów)^[14][15]. 26 maja 2011 roku brał udział we wspólnych ćwiczeniach wysadzania desantu z rosyjskim okrętem „Nikołaj Filiczenkow” w ramach ćwiczeń Farwater Mira-2011^[16]. 29 lipca 2012 roku uczestniczył we wspólnej paradzie morskiej Rosji i Ukrainy z okazji Dnia Marynarki w Sewastopolu^[17].

Podczas aneksji Krymu przez Rosję, został 6 marca 2014 r. zablokowany na jeziorze Donuzław przez Rosjan, którzy zablokowali wyjście na morze przez zatopienie starych okrętów^{[uwaga 3][18]}. Pozostał pod kontrolą ukraińską jako jeden z dwóch ostatnich okrętów na jeziorze, ze zredukowaną załogą do około 20 marynarzy do 24 marca 2014 r., kiedy został siłą przejęty przez oddział rosyjski w sile ok. 200 ludzi^[19]. Nie był używany przez Rosję; w marcu 2020 roku nadal pozostawał pod kontrolą rosyjską odstawiony w Sewastopolu^[20].

Okręt pozostawał dalej w Zatoce Sewastopolskiej, kanibalizowany na części zamienne dla rosyjskich okrętów tego typu^[21]. 2 sierpnia 2021 roku pojawiła się informacja, że okręt faktycznie został ponownie włączony w skład Floty Czarnomorskiej, z numerem burtowym zmienionym na 402^[21]. W toku inwazji Rosji na Ukrainę miała zostać podjęta decyzja o przywróceniu go do służby rosyjskiej i podjęto trwające rok prace naprawcze, lecz według rzecznika ukraińskiej marynarki były one pozorowane i nie osiągnęły rezultatu^[21]. Według niepotwierdzonych oficjalnie informacji agencji TASS, rosyjskie władze rozważały w październiku 2023 roku wykorzystanie nadbudówki „Kostiantyna Olszanśkiego” do odbudowy okrętu tego typu „Minsk”, ciężko uszkodzonego w ukraińskim ataku rakietowym^[22].

26 marca 2024 roku rzecznik marynarki wojennej Ukrainy ogłosił, że Siły Zbrojne Ukrainy ostrzelały okręt stojący w Sewastopolu za pomocą pocisków przeciwokrętowych systemu obrony wybrzeża RK-360MC Neptun, w celu uniemożliwienia wykorzystania go^[21]. Według obecnego stanu wiedzy nie można potwierdzić obiektywnie uszkodzeń.