Kaliningrad
(Калининград)
Ilustracja
Klasa

okręt desantowy

Projekt

775/II

Oznaczenie NATO

Ropucha I

Historia
Stocznia

Stocznia Północna, Gdańsk Polska

 MW ZSRR
Nazwa

BDK-58

Wejście do służby

30 grudnia 1984

Wycofanie ze służby

26 grudnia 1991

 MW Rosji
Nazwa

BDK-58 (1991)
Kaliningrad (2003)

Wejście do służby

26 grudnia 1991

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

2900 t standardowa
4400 t pełna

Długość

112,5 m

Szerokość

15 m

Zanurzenie

3,7 m

Napęd
2 silniki wysokoprężne o mocy 19 200 KM, 2 śruby
Prędkość

17,5 węzła

Zasięg

6000 Mm przy 12 w

Uzbrojenie
4 armaty uniwersalne 57 mm AK-725 (2×II)
2×IV wyrzutnie rakiet plot. bliskiego zasięgu Strieła-3 (32 rakiety)
2×XX wyrzutnie npr 122 mm Grad-M (160 pocisków)
Wyposażenie
radar artyleryjski Bars
2 wyrzutnie celów pozornych PK-16
Załoga

87

Kaliningrad (Калининград), wcześniej BDK-58 (БДК-58) – duży okręt desantowy projektu 775/II (w kodzie NATO: Ropucha I) Marynarki Wojennej Rosji. Zbudowany w Stoczni Północnej w Gdańsku, wszedł do służby w Marynarce Wojennej ZSRR w 1984 roku. Służył we Flocie Bałtyckiej pod oznaczeniem BDK-58. Po rozpadzie ZSRR przejęty przez marynarkę wojenną Rosji, otrzymał w 2003 roku nazwę „Kaliningrad” od miasta. Przeniesiony na Morze Czarne, wziął udział w inwazji na Ukrainę.

Historia

Okręt został zbudowany w 1984 roku w Stoczni Północnej w Gdańsku, jako dziewiętnasty z serii dużych okrętów desantowych projektu 775 zaprojektowanych w Polsce i budowanych dla ZSRR[1]. Należał do drugiej odmiany projektu 775 (775/II)[uwaga 1]. W kodzie NATO typ ten był oznaczany jako Ropucha (Ropucha I)[2]. Nosił numer stoczniowy 19 w ramach jednostek projektu 775 (775/19)[1].

Skrócona charakterystyka

Okręty desantowe proj. 775 dysponują przelotową ładownią, dostępną przez rampę dziobową i rufową, o długości 95 m, szerokości od 4,5 do 6,5 m i wysokości 4,5 m[3]. Na dziobie jest otwierana furta i opuszczana pochylnia; w celu rozładunku okręty mogą wpływać na plażę[4]. Jednostki mogą transportować do 13 czołgów lub transporterów opancerzonych albo 20 ciężarówek i w obu wariantach 150 żołnierzy[uwaga 2]. Załoga liczy 87 osób, w tym 8 oficerów[3].

Wyporność okrętu niezaładowanego wynosi 2900 ton (czasem podawana jako standardowa), a pełna – 4400 ton[uwaga 3]. Długość całkowita wynosi 112,5 m, a na linii wodnej 105 m, szerokość wynosi 15 m, a zanurzenie maksymalne 3,17 m[3].

Uzbrojenie artyleryjskie okrętów projektu 775/II stanowią cztery armaty uniwersalne kalibru 57 mm w dwóch dwudziałowych wieżach AK-725, umieszczonych przed i za nadbudówką i kierowanych radarem artyleryjskim Bars[3]. Zapas amunicji wynosi 2200 nabojów 57 mm[5]. Ponadto mają do samoobrony dwie poczwórne wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych bardzo bliskiego zasięgu Strieła-3 samonaprowadzających się na podczerwień, z zapasem 32 pocisków[3]. BDK-58 był pierwszym z okrętów proj. 755/II, na którym zainstalowano dwie dwudziestoprowadnicowe wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych kalibru 122 mm Grad-M dla wsparcia desantu[6]. Zapas amunicji wynosi 160 pocisków[3].

W skład wyposażenia radioelektronicznego jednostek projektu 775/II wchodzi stacja radiolokacyjna wykrywania nawodnego i powietrznego MR-302 Rubka oraz radar nawigacyjny[6]. Do kierowania ogniem artylerii służy radar Bars na kolumnie za kominami na rufie[4]. Okręty ponadto wyposażone są w dwie szesnastoprowadnicowe wyrzutnie celów pozornych PK-16 kalibru 82 mm służące do walki elektronicznej[4].

Napęd stanowią dwa silniki wysokoprężne 16 ZVB 40/48 o łącznej mocy 19 200 KM, poruszające dwie śruby[3]. Prędkość maksymalna wynosi 17,5 węzła[3]. Zasięg wynosi 3500 Mm przy prędkości 16 w i 6000 Mm przy prędkości 12,5 w[3].

Służba

„Kaliningrad” od rufy

Okręt wszedł do służby w Marynarce Wojennej ZSRR 30 grudnia 1984 roku[1]. Otrzymał jedynie oznaczenie alfanumeryczne: BDK-58 (БДК-58), od bolszoj diesantnyj korabl (Большой Десантный Корабль) – duży okręt desantowy[1].

Po likwidacji ZSRR 26 grudnia 1991 roku BDK-58 został przejęty przez Marynarkę Wojenną Rosji pod tym samym oznaczeniem. Wchodził w skład Floty Bałtyckiej[1]. W Rosji nosił stały numer burtowy 102[7]. W 2003 roku nadano mu dodatkowo nazwę „Kaliningrad” od rosyjskiej nazwy miasta Królewca[1]. Między styczniem a listopadem 2004 roku okręt przeszedł średni remont[1].

W okresie prowadzenia przez Rosję współpracy międzynarodowej z państwami zachodnimi, w ramach programu Partnerstwo dla Pokoju, systematycznie w latach 2003, 2004, 2005, 2006 i 2008 uczestniczył w ćwiczeniach NATO na Bałtyku BALTOPS[8]. Podczas nich, 11 czerwca 2003 roku po raz pierwszy wysadził wraz polskim okrętem ORP „Gniezno” ćwiczebny desant sił pokojowych na poligonie w Ustce, z udziałem piechoty morskiej Rosji, USA, Danii i Litwy[9]. W 2006 roku odbył dłuższy rejs na Atlantyk i Morze Śródziemne, odwiedzając porty Tunezji, Algierii, Hiszpanii i Portugalii[8]. W 2009 roku odwiedził Kilonię i Den Helder, a w sierpniu 2010 roku brał udział w uroczystościach 500-lecia Królewskiej Marynarki Duńskiej[8]. W czerwcu 2010 i czerwcu 2012 roku ponownie uczestniczył w ćwiczeniach BALTOPS, udostępniony do zwiedzania w Gdyni[10][11].

Między grudniem 2012 roku a 8 sierpnia 2013 roku odbył rejs na Morze Śródziemne, Morze Egejskie i Morze Czarne, przechodząc 32 tysiące mil morskich i odwiedzając m.in. Bejrut[8][12]. Dowódcą był wówczas komandor ppor. Gieorgij Diegtiariow[12]. Ponownie wyszedł w rejs na Morze Śródziemne z Bałtyjska już 24 grudnia 2013 roku, wchodząc tam w skład stałego zespołu operacyjnego floty rosyjskiej[13]. Na przełomie września i października 2014 roku zawinął do Noworosyjska nad Morzem Czarnym[13]. 20 listopada opuścił zespół na Morzu Śródziemnym, przechodząc około 50 tysięcy mil morskich[14]. Do bazy powrócił 2 grudnia 2014 гоku[8].

W styczniu 2022 roku wraz z dwoma innymi okrętami desantowymi tego typu („Minsk” i „Korolow”) został przerzucony z Bałtyku na Morze Czarne, w celu wzięcia udziału w inwazji Rosji na Ukrainę[15].

Uwagi

  1. ↑ Projekt 775/II według Car′kow 2015 ↓, s. 24 i potwierdza to chronologia budowy według Szczerbakow 2014 ↓, s. 4—7. Odmiennie Apalkow 2007 ↓, s. 29 zalicza go błędnie do okrętów późniejszego proj. 775/III, czemu jednoznacznie przeczą fotografie.
  2. ↑ Tak Apalkow 2007 ↓, s. 22, 25 i Car′kow 2015 ↓, s. 24. W starszych źródłach spotykane są też inne dane jak 225 ludzi i 13 czołgów (Pawłow 1997 ↓, s. 77)
  3. ↑ 2900 ton jako wyporność okrętu pustego w Apalkow 2007 ↓, s. 21, jako wyporność standardowa w Car′kow 2015 ↓, s. 24

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 Apalkow 2007 ↓, s. 29.
  2. ↑ Conway’s All the world’s fighting ships, 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995, s. 412. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Apalkow 2007 ↓, s. 22.
  4. 1 2 3 Apalkow 2007 ↓, s. 25.
  5. ↑ Pawłow 1997 ↓, s. 77.
  6. 1 2 Szczerbakow 2014 ↓, s. 4—7.
  7. ↑ Car′kow 2015 ↓, s. 24.
  8. 1 2 3 4 5 „Kalinigrad”, Mill.Press Flot [online].
  9. ↑ Jarosław Ciślak. BALTOPS 2003. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4-5/2003. VIII (41), s. 21-23, lipiec-październik 2003. Warszawa.
  10. ↑ JC & TG. Kronika PMW. „BALTOPS 2010”. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7/2010. XV (103), s. 16, lipiec 2010. Warszawa.
  11. ↑ Marcin Chała. BALTOPS 2012, czyli Gdynia i okręty. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8/2012. XVII (125), s. 5-7, lipiec-sierpień 2012. Warszawa: Magnum X.
  12. 1 2 Корабли Балтийского флота возвратились из дальнего похода [online], Ministerstwo Obrony RF, 8 sierpnia 2013 (ros.).
  13. 1 2 БДК «Калининград» Балтийского флота покинул порт Новороссийск и взял курс в Средиземное море [online], Ministerstwo Obrony RF, 10 października 2014 (ros.).
  14. ↑ БДК «Калининград» Балтийского флота возвращается из дальнего похода [online], Ministerstwo Obrony RF, 25 listopada 2014 (ros.).
  15. ↑ Michał Fiszer: Rosja grozi Ukrainie wojną. Czy już się zaczęło?. Polityka.pl, 20 stycznia 2022. [dostęp 2022-03-10].

Bibliografia

  • Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Sprawocznik. Tom IV. Diesantnyje i minno-tralnyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2007. ISBN 978-5-8172-0135-2. (ros.).
  • A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2016 g.. 2015, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015. (ros.).
  • Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997–1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.).
  • Władimir Szczerbakow. Diesantnyje korabli WMF Rossii. Czast 2. „Tiechnika i Woorużenije”. nr 1/2014, s. 4—7, 2014. Moskwa. ISSN 1682-7597. (ros.). 
  • „Kalinigrad” ["Калининград"] [online], Mill.Press Flot (ros.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.