Leichter Ladungsträger Sd.Kfz.302, 303, Goliath
Ilustracja
Goliat ze zbiorów Bovington Tank Museum
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Producent

Borgward

Typ pojazdu

Mina samobieżna

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

brak

Historia
Produkcja

kwiecień 1942/kwiecień 1943/listopad 1944

Wycofanie

styczeń 1944/sierpień 1944/po listopadzie 1944

Egzemplarze

7729

Dane techniczne
Silnik

elektryczny (2,5 kW)/spalinowy (12,5 KM)

Poj. zb. paliwa

nie dotyczy/6 l

Pancerz

5/10 mm

Długość

1,5/1,62/1,63 m

Szerokość

0,85/0,84/0,91 m

Wysokość

0,56/0,60/0,62 m

Prześwit

11,4/16/16,8 cm

Masa

370/365/430 kg

Osiągi
Prędkość

10/11,5 km/h

Zasięg pojazdu

0,8-1,5/6–8 km

Dane operacyjne
Użytkownicy
III Rzesza
Goliath 303a zdobyty przez powstańców w sierpniu 1944 przy ulicy Sierakowskiej na wystawie w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie

Goliat (niem. Leichter Ladungsträger Sd.Kfz.302, 303, Goliath) – niemiecki lekki nosiciel ładunków wybuchowych, zdalnie sterowana mina samobieżna zdolna do przenoszenia od 75 do 100 kilogramów materiału wybuchowego, stosowana do precyzyjnego niszczenia wrogich umocnień podczas II wojny światowej.

Historia

W czerwcu 1940, po zajęciu Francji, w ręce Niemców dostał się zatopiony w Sekwanie prototyp miniaturowego pojazdu gąsienicowego dzieła Adolphe’a Kégresse’a[1]. Na jego podstawie w zakładach Borgwarda w Bremie powstała podobna konstrukcja przeznaczona dla Wehrmachtu[1]. W kwietniu 1942 wyprodukowano pierwszych 15 egzemplarzy, a później wykonywano od 100 do 200 pojazdów miesięcznie[1].

Opis

Był to lekko opancerzony (przed ogniem karabinowym) pojazd gąsienicowy napędzany silnikiem elektrycznym (SdKfz.302). Późniejsze wersje zostały wyposażone w tańsze i mniej zawodne silniki spalinowe (SdKfz.303). W przedniej części pojazdu znajdował się ładunek wybuchowy, w środkowej napęd, a z tyłu bęben z trójżyłowym kablem telefonicznym, za pomocą którego sterowano pojazdem oraz detonowano go[2]. Na linię walk mina mogła być dostarczona na specjalnym wózku ciągniętym przez żołnierzy[2].

Zastosowanie

Goliathy były wykorzystywane przez armię niemiecką dosyć rzadko, między innymi w trakcie oblężenia Sewastopola, w walkach pod Anzio oraz podczas powstania warszawskiego[3][1]. W dość efektywny sposób użyto ich podczas obrony Wrocławia w 1945[4]. Mała popularność tej broni wynikała z faktu, iż była ona bardzo kosztowna w produkcji, zważywszy na jednorazowe zastosowanie, oraz dość łatwa do unieszkodliwienia poprzez przecięcie kabla ogniem karabinowym, granatem lub bezpośrednio siekierą lub saperką. Stąd wiele tych pojazdów wpadało w ręce wroga lub, z powodu ich unieruchomienia, zostało zniszczonych przez samych Niemców.

W 1945 w magazynach niemieckich było wciąż ponad 2,5 tysiąca sztuk tej broni[1]. W sumie do końca wojny wyprodukowano 2650 goliathów o napędzie elektrycznym i 5079 o napędzie spalinowym.

Dane techniczne

Typ „Goliath E“
Sd.Kfz. 302
„Gerät 67“		 „Goliath V“
Sd.Kfz. 303a
„Gerät 671“		 Sd.Kfz. 303b
„Gerät 672“
Dane ogólne
Producent Borgward Borgward, Zündapp & Zachertz
Okres produkcji 04.1942 - 01.1944 04.1943 - 08.1944 od 11.1944
Liczba wyprodukowanych 2650 sztuk 4604 sztuk 325 sztuk
Cena jednostkowa ~3000 RM ~1000 RM
Dane techniczne
Masa 370 kg 365 kg 430 kg
Ładunek wybuchowy 60 kg 75 kg 100 kg
Długość / szerokość / wysokość 1,50 m / 0,85 m / 0,56 m 1,62 m / 0,84 m / 0,60 m 1,63 m / 0,91 m / 0,62 m
Napęd 2 silniki elektryczne o mocy 2,5 kW
(Bosch MM/RQL 2500/24 RL2)		 2-cylindrowy silnik dwusuwowy; 703 cm³ / 4500 1/min, 12,5 KM
(Zündapp SZ7)
Prędkość 10 km/h 11,5 km/h
Pojemność zbiornika paliwa nie dotyczy 6 l
Zasięg 0,8–1,5 km 6–12 km (6–8 km w terenie)
Prześwit 11,4 cm 16 cm 16,8 cm
Rów 60 cm 85 cm 100 cm
Grubość pancerza (przód) 5 mm stalowy 10 mm stalowy

Galeria

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 Praca zbiorowa dziennikarzy „Gazety Lubuskiej”: Niezwykłe i tajemnicze miejsca Ziemi Lubuskiej s. 189.
  2. 1 2 Praca zbiorowa dziennikarzy „Gazety Lubuskiej”: Niezwykłe i tajemnicze miejsca Ziemi Lubuskiej s. 188.
  3. ↑ Historycy Powstania wyliczają 56 ataków goliathami. Pięć zdobyto i wydobyto z nich materiał wybuchowy, 11 unieruchomiono, a w 18 zainicjowano wybuch, zanim dotarły do celu.
  4. ↑ Hans von Ahlfen, Hermann Niehoff: Festung Breslau w ogniu. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2008. ISBN 978-83-245-8536-6.

Bibliografia

  • Praca zbiorowa dziennikarzy „Gazety Lubuskiej”: Niezwykłe i tajemnicze miejsca Ziemi Lubuskiej. Zielona Góra: Media Regionalne sp. z o.o., 2009, s. 188-189. ISBN 978-83-61621-00-3.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.