Hans von Ahlfen
Ilustracja
Hans von Ahlfen przy pociągu pancernym na Krymie (1942)
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

20 lutego 1897
Berlin

Data i miejsce śmierci

11 września 1966
Oberndorf am Neckar

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Reichswehra
Wehrmacht

Stanowiska

dowódca:
Festung Breslau

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej z mieczami (III Rzesza) Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie (III Rzesza) Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942

Hans von Ahlfen (ur. 20 lutego 1897 w Berlinie, zm. 11 września 1966 w Oberndorf am Neckar) – generał major Wehrmachtu, od 31 stycznia (według innych danych – od 3 lutego) do 8 marca 1945 dowódca obrony Festung Breslau. Zastąpił poprzednio wyznaczonego dowódcę, generała Johannesa Krausego (który zdjęty został z funkcji z powodu choroby), a 8 marca zastąpiony został przez generała Hermanna Niehoffa.

Życiorys

Karierę wojskową rozpoczął 22 marca 1915 jako absolwent wojsk inżynieryjno-saperskich, w 2 batalionie saperów. W okresie międzywojennym awansowany na kolejne stopnie wojskowe Reichswehry, w trakcie II wojny światowej został w 1942 majorem, 1 listopada 1944 – pułkownikiem Wehrmachtu, a 30 stycznia 1945 generał-majorem.

Jedną z pierwszych decyzji von Ahlfena w 1945 roku we Wrocławiu było wydanie 6 lutego zakazu powrotu do miasta osobom, które z niego wyjechały na skutek zarządzonej w połowie stycznia przez gauleitera Hankego ewakuacji ludności cywilnej. 8 lutego został awansowany do stopnia generała (dowództwo objął jako pułkownik). Później von Ahlfen przeniósł stanowisko dowodzenia z siedziby dowództwa VIII Okręgu Wojskowego przy Gabitzstrasse (ul. Gajowickiej) do podziemi Liebichshöhe (Wzgórza Partyzantów). 15 lutego, miesiąc po rozpoczęciu zimowo-wiosennej operacji Armii Czerwonej i dzień przed zamknięciem się pierścienia okrążenia wydał odezwę do mieszkańców miasta nakazującą wszystkim – bez względu na wiek i płeć – gotowość do walki. M.in. z polecenia von Ahlfena neoromański kościół św. Karola Boromeusza na wrocławskich Gajowicach został zamieniony w punkt oporu i przez to stał się celem szczególnie uporczywych ataków artylerii i lotnictwa radzieckiego. Na początku marca, po interwencji Hankego u Hitlera, zastąpiony został przez Hermanna Niehoffa[uwaga 1][1]; opuścił Wrocław samolotem z lotniska na Gądowie Małym 10 marca 1945.

Po odwołaniu z funkcji komendanta twierdzy Wrocław przeniesiony do Grupy Armii B na froncie zachodnim; tam 17 kwietnia 1945 trafił do niewoli amerykańskiej. Zwolniono go z niej 30 czerwca 1947. Po wojnie wraz z Niehoffem napisał So kämpfte Breslau, 1959 (polski tytuł Festung Breslau w ogniu, Wrocław 2008) – historię obrony Wrocławia z perspektywy dowódców twierdzy. Jest także autorem książki Kampf um Schlesien 1944-1945, 1961 (polski tytuł Walka o Śląsk 1944/1945).

Uwagi

  1. ↑ Decyzję o wyznaczeniu Niehoffa nowym dowódcą przesłano mu 2 marca, a faktycznie Ahlfen zastąpiony został przez Niehoffa 9 marca.

Bibliografia

Przypisy

  1. ↑ Hans von Ahlfen i inni, Festung Breslau w ogniu, Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2008, s. 89, ISBN 978-83-245-8536-6, OCLC 749829701.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.