Wczesne lata

Urodziła się w rodzinie weterana powstania styczniowego, handlarza^[1] oraz piekarza^[2] Teofila Szumańskiego (1842–1925) i Marianny (Marii) z Puchalskich (1853–1894). Miała rodzeństwo: Reginę Joannę, późniejszą Kobuszewską (1878–1959); Stefanię Praksedę, późniejszą Skierkowską (1881–1971); Aleksandra (1886–1921) i Marię Walentynę Sewerynę (1894^[3]–1894^[4]). Po śmierci matki to ojciec przyjął na siebie cały ciężar wychowania dzieci. Szumańscy zostali wychowani w duchu patriotycznym^[5]. To ojciec zaszczepił w Feliksie empatię wobec ubogich^[1].

Feliksa pobierała naukę w pensji żeńskiej Michaliny Masłowskiej. Wśród jej nauczycielek była m.in. Izabela Zbiegniewska. Szkołę ukończyła z wyróżnieniem^[5]. W szkole zaprzyjaźniła się z Topią Ring, która w przyszłości zostanie zamordowana przez hitlerowców za udział w konspiracji^[1]. W tym czasie przeszła też ciężką chorobę – tyfus^[1].

Podczas I wojny światowej, w latach 1914–1915 Dowmontowa pracowała społecznie w szpitalu dla rannych prowadzonego przez Polski Komitet Pomocy Sanitarnej. Otrzymała wtedy pamiątkową odznakę PKPS. W latach 1915–1918 pracowała na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża. Podczas wojny polsko-bolszewickiej, w 1920 r. prowadziła kuchnię dla żołnierzy w ramach Pogotowia Wojennego^[5].

Dwudziestolecie międzywojenne

W okresie dwudziestolecia międzywojennego Dowmontowa rozwinęła szeroką działalność społeczną.

Od 1917 do 1920 roku nauczała na kursach dla analfabetów. Od 1918 do 1922 roku prowadziła kuchnię w ramach Polsko-Amerykańskiego Komitetu Pomocy Dzieciom, z pomocy której korzystało ok. 1000 osób^[5].

W latach 1926–1932 była opiekunką dzielnicową IX okręgu we Włocławku, na którego terenie leżała dzielnica ubóstwa – Grzywno. Przez lata opiekowała się biednymi mieszkańcami dzielnicy, szczególnie dziećmi. Zaskarbiła tym sobie szacunek włocławian i przychylność prasy^[1][5]. W 1930 roku założyła ochronkę dla dzieci z Grzywna, do której uczęszczało ok. 80 osób. Do 1933 roku prowadziła ją osobiście, następnie jej prowadzenie przejęły zakonnice^[5]. Trudną sytuację mieszkańców Grzywna nagłaśniała w pisanych przez siebie artykułach prasowych^[1].

Była członkinią Komitetu Pomocy Głodującym oraz przewodniczącą miejskiego koła Narodowej Organizacji Kobiet. Jej działalność społeczna obejmowała też pomoc rodzinom poległych żołnierzy I wojny światowej, bezdomnym i więźniom^[5].

Zasiadała w Radzie Miasta Włocławka I, II i IV kadencji w latach 1919–1932 i w 1939 roku. Wybrano ją z list Narodowego Komitetu Wyborczego^[5], a w 1939 roku – Stronnictwa Demokratycznego^[1]. Była związana ze środowiskiem Związku Chrześcijańskiej Jedności Narodowej^[1]. W latach 1932–1939 zawiesiła działalność jako radna z uwagi na stan zdrowia. Jako radna uczestniczyła w pracach Komisji Budżetowo-Opiekuńczej Gimnazjum im. Marii Konopnickiej, Komisji Budżetowo-Finansowej, Komitetu Opieki Społecznej, była też członkinią Rady Szkolnej Miejskiej i Powiatowej oraz Klubu Seniorów przy Radzie Miejskiej. Pełniła funkcję mediatora w sporach między mieszkańcami a magistratem a także samymi radnymi^[1][5].

Ostatnie lata

Podczas II wojny światowej została aresztowana, jednak wkrótce wypuszczono ją na prośbę volksdeutscha-gestapowca, któremu niegdyś niosła pomoc^[1][5].

Zmarła na atak serca 1 września 1942 roku we Włocławku. Pochowano ją w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Komunalnym we Włocławku, w kwaterze nr 43A/1/12^[5].