Dywizja Strzelców Konnych

Historia
Państwo	Królestwo Polskie
Sformowanie	1815
Rozformowanie	1831
Dowódcy
Pierwszy	Antoni Paweł Sułkowski
Ostatni	Stanisław Klicki
Organizacja
Dyslokacja	Łowicz[1]
Rodzaj wojsk	kawaleria
Podległość	Korpus Jazdy Polskiej

Chorąży strzelców konnych Królestwa Kongresowego (Bronisław Gembarzewski, 1897)

Dywizja Strzelców Konnych – związek taktyczny wojsk Królestwa Polskiego.

Struktura organizacyjna i obsada personalna

Dywizja razem z Dywizją Ułanów stanowiła Korpus Jazdy Polskiej. Dywizja dzieliła się na cztery pułki. Sztab dywizji znajdował się w Łowiczu.

Dowódcy dywizji^[1]

• gen. dyw. Antoni Paweł Sułkowski
• gen. dyw. Stanisław Klicki 1816-1831

Jan Nepomucen Umiński

1 brygada (Piotrków)^[1]
dowódcy brygady^[1]

• gen. Jan Nepomucen Umiński
• gen. Konstanty Przebendowski

pułki^[2]:

• 1 pułk strzelców konnych w Piotrkowie
• 3 pułk strzelców konnych w Warce

2 brygada (Kutno)^[1]
dowódcy brygady^[1]

• gen. Stanisław Klicki
• gen. Antoni Potocki
• gen. Kazimierz Dziekoński

pułki^[2]:

• 2 pułk strzelców konnych w Łowiczu (sztab)
• 4 pułk strzelców konnych w Kutnie

Uzbrojenie i umundurowanie

Uzbrojenie strzelca konnego składało się z karabinka typu tulskiego, szabli i pistoletów. Mundur był w kolorze ciemnozielonym. Odmienne kolory lampasów, wypustek i wyłogów miał każdy z pułków. Strzelcy konni mieli czapki wysokie, okrągłe z pomponem. Na czapce orzeł i numer pułku.

Przypisy

Bibliografia

• Marian Kukiel, Historia wojskowości w Polsce, Wyd. Orbis, Londyn 1949.
• Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. T.3. Lwów, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1923.