3 Pułk Ułanów
Ilustracja
Historia
Państwo

 Królestwo Polskie

Sformowanie

1815

Dowódcy
Pierwszy

płk Karol Madaliński

Działania zbrojne
powstanie listopadowe
Organizacja
Dyslokacja

województwo podlaskie

Rodzaj wojsk

Jazda

Podległość

Dywizja Ułanów

Oficer 3 pułku ułanów na litografii Józefa Kondratowicza (1829)
Ułan 3 p.uł. w czasie powstania listopadowego
Czapka oficera 3 p.uł.

3 Pułk Ułanów – oddział jazdy Wojska Polskiego Królestwa Kongresowego.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Utworzony w 1815[1]. Składał się z czterech szwadronów i piątego rezerwowego. Szwadrony pierwszy i drugi stanowiły 1 dywizjon, a trzeci i czwarty wchodziły w skład 2 dywizjonu. Szwadron dzielił się na dwa półszwadrony, każdy półszwadron na dwa plutony, każdy pluton na półplutony czyli sekcje. Pluton dzielił się także na oddziały, czyli trójki, po trzy roty każdy[2]. Wchodził w skład 1 brygady Dywizji Ułanów Królestwa Kongresowego[3].

Ubiór

Barwą pułku był kolor żółty[4].

Kurtka ułańska granatowa z wyłogami i wypustkami i kołnierzem barwy żółtej. Czapka barwy żółtej. Na kokardach przy czapkach oficerowie nosili złocone krzyże kawalerskie.

Kołnierze na surdutach, lejbikach i płaszczach barwy żółtej. Na guzikach i na czapkach numer 3.

Chorągiewki na lancach żółto-białe [4].

Miejsce dyslokacji w 1830

Stanowisko: województwo podlaskie[1]

Konie

Pułk posiadał konie kasztanowate[4].

  • 1 szwadron – konie jednostajnej maści
  • 2 szwadron – konie mogły mieć gwiazdki na czole
  • 3 szwadron – konie mogły mieć gwiazdki, strzałki i pęciny
  • 4 szwadron – konie mogły mieć łysiny
  • trębacze – konie gniado–srokate

Konie żołnierskie miały ogony obcięte do kolon i przerywane. Konie oficerskie – anglizowane.

Żołnierze pułku

Dowódcy pułku [1]

  • płk Karol Madaliński
  • płk Wincenty Szeptycki (1817)
  • płk Michał Korytowski (1818 do 1 lutego 1831),
  • ppłk Ludwik Chmielewski (od 1 lutego 1831 do 8 kwietnia),
  • ppłk Karol Pawłowski,
  • ppłk Marcin Żółkiewski.

Oficerowie pułku

Walki pułku

Pułk brał udział w walkach w czasie powstania listopadowego.

Bitwy i potyczki[1]:

  • Węgrów (8 lutego)
  • Liw (11 lutego)
  • Jadów (12 lutego)
  • Stoczek (14 lutego)
  • Dobre (17 lutego)
  • Nowa Wieś (19 lutego)
  • Grochów (24 lutego)
  • Wawer (31 marca)
  • Seroczyn (10 kwietnia)
  • Boreml (19 kwietnia)
  • Mińsk (26 kwietnia i 14 lipca)
  • Barania Ruda (10 maja)
  • Ostrołęka (18 i 26 maja)
  • Raciąż (23 lipca)
  • Szymanów (15 sierpnia)
  • Karczew (23 sierpnia)
  • Żelechów (26 sierpnia)
  • Krynka (28 sierpnia)
  • Międzyrzec (29 sierpnia)
  • Kazimierz Dolny (14 września)
  • Rachów (16 września)

Za zasługi w walkach pułk został odznaczony 1 krzyżem kawalerskim, 16 złotymi i 15 srebrnymi[1].

Przypisy

Bibliografia

  • Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
  • Bronisław Gembarzewski: Żołnierz polski. Ubiór, uzbrojenie i oporządzenie. Tom IV. Od 1815 do 1831 roku. Warszawa: 1966.
  • Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie - Królestwo Polskie 1815-1830. Poznań: Wydaw. Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-48-3.
  • Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. T.3. Lwów, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1923.
  • Karol Linder: Dawne Wojsko Polskie. Ubiór i uzbrojenie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960.
  • Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.