Bitwa pod Cuszimą

12 maja^?/25 maja składająca się z 38 okrętów Eskadra skierowała się w stronę Cieśniny Koreańskiej^[27]. „Biedowyj” wchodził w skład 1. dywizjonu niszczycieli (wraz z „Bujnym”, „Brawym” i „Bystrym”), płynąc po lewej stronie pancerników 1. zespołu^[28]. Według wydanego przez Rożestwienskiego jeszcze 26 kwietnia^?/9 maja rozkazu nr 244, niszczyciele w nadchodzącym starciu miały pełnić funkcję ratowniczą wobec pancerników, gotowe do przyjęcia na swe pokłady ich dowódców i sztaby w obliczu uszkodzeń odniesionych podczas wymiany ognia artyleryjskiego z siłami głównymi przeciwnika^[29]. Rosyjskie okręty zostały wykryte przez Japończyków rankiem 14 maja^?/27 maja, którzy rozpoczęli przygotowania do bitwy^[30]. Około 10:00 główne siły Eskadry przyjęły szyk torowy, a krążowniki i niszczyciele miały osłaniać je przed spodziewanymi atakami torpedowców i niszczycieli wroga^[31]. Około godziny 13:00 rosyjskie siły główne przyjęły z powrotem szyk dwukolumnowy, a niszczyciele 1. dywizjonu („Biedowyj”, „Bystryj”, „Bujnyj” i „Brawyj”) wraz z krążownikami „Żemczug” i „Izumrud” zajęły pozycje po prawej stronie flagowego pancernika „Kniaź Suworow”^[32][33]. O 13:30 Rożestwienski nakazał zwrot w lewo i ponowne uformowanie sił głównych w jedną kolumnę, pociągając za sobą krążowniki i niszczyciele 1. dywizjonu^[34]. O 13:49 Rożestwienski wydał rozkaz otwarcia ognia w stronę wychodzących na kurs zbieżny pancerników japońskich z płynącym na czele „Mikasą”, które po kilku minutach również rozpoczęły ostrzał^[35]. W trakcie bitwy sił głównych „Biedowyj” i „Bystryj” miały służyć pomocą jednostce flagowej Rożestwienskiego, jednak trzymały się w oddali poza zasięgiem ognia przeciwnika i po uszkodzeniu „Kniazia Suworowa” dowódcę Eskadry i jego sztab zabrał na swój pokład „Bujnyj”^[36]. Dopiero o 18:30 „Biedowyj” został wysłany na poszukiwanie ciężko uszkodzonego „Kniazia Suworowa” w celu uratowania pozostałej na pancerniku ponad 900-osobowej załogi, jednak niszczyciel ani nie zdołał odnaleźć „Suworowa” przed zatonięciem, ani nie zlokalizował żadnych rozbitków^[37][38].

Po zakończeniu dziennego boju rosyjska eskadra wykonała zwrot na południowy zachód, chcąc uniknąć japońskich nocnych ataków torpedowych^[39]. W nocy okręty Eskadry zostały rozproszone – okręt flagowy kadm. Enkwista „Oleg” przyspieszył do prędkości 18 węzłów i pociągnął za sobą pozostałe krążowniki i niszczyciele, które opuściły siły główne; większość okrętów nie mogła jednak utrzymać tej prędkości i zaczęły one w różnych miejscach zawracać (w tym „Biedowyj”), przez co jednak nie zdążyły dotrzeć do sił głównych kadm. Niebogatowa przed atakiem japońskich niszczycieli i torpedowców^[40][41]. Gdy okręty te zbliżyły się do sił głównych, „Biedowyj”, „Gromkij” i „Groznyj” zostały w ciemnościach wzięte za wrogie i ostrzelane przez krążownik „Władimir Monomach”^[42]. W trakcie japońskiego ataku część uszkodzonych okrętów nie była w stanie utrzymać prędkości 13 węzłów, jaką rozkazał rozwinąć Niebogatow i zaczęły zostawać w tyle (pancerniki „Sisoj Wielikij”, „Admirał Uszakow” i „Nawarin”, krążowniki „Dmitrij Donskoj” i „Swietłana” oraz niszczyciele „Biedowyj”, „Bystryj”, „Bujnyj” i „Groznyj”), oświetlając reflektorami morze w poszukiwaniu atakujących Japończyków^[43]. Około 22:30 rosyjskie okręty wyłączyły reflektory, których użycie zamiast pozytywnych dla zespołu efektów przyciągały tylko atakujące niszczyciele i torpedowce przeciwnika; w rezultacie uszkodzone jednostki zmierzały nadal w stronę Władywostoku (w tym „Dmitrij Donskoj” razem z „Biedowym” i „Groznym”)^[44][45]. Nad ranem 15 maja^?/28 maja stan techniczny zmierzającego samotnie w kierunku Władywostoku „Bujnyja” znacznie się pogorszył i groził zatonięciem, więc jego dowódca nadał przez radio wiadomość o konieczności przeokrętowania rannego Rożestwieńskiego^[46]. Sygnał odebrał „Biedowyj”, który nadal płynął razem z „Groznym” i krążownikiem „Dmitrij Donskoj”; okręty zastopowały w oczekiwaniu na „Bujnyja” i po jego dotarciu przetransportowano na pokład „Biedowego” rannego wiceadmirała oraz większość rozbitków z „Oslabii”^[47][48]. Następnie „Biedowyj” wraz z „Groznym” popłynęły pełną prędkością w stronę Władywostoku, a „Dmitrij Donskoj” pozostał przy ciężko uszkodzonym „Bujnym”^[47][49]. „Biedowyj” i „Groznyj” skierowały się w kierunku wyspy Dagelet, z prędkością zmniejszoną do 12 węzłów ze względu na konieczność oszczędzania węgla^[50]. Około 15:10 rosyjskie okręty zostały dostrzeżone przez japońskie niszczyciele „Kagerō” i „Sazanami”, które po doścignięciu poruszających się z niezmienioną prędkością jednostek około 16:30 z odległości 4000–5000 metrów otworzyły ogień^[51][52]. „Groznyj” odpowiedział ogniem i oderwał się od ścigającego go „Kagerō” rozwijając prędkość 23 węzły, zaś dowódca „Biedowyja” kmdr por. Baranow za zgodą rannego Rożestwieńskiego wywiesił białą flagę, flagę Czerwonego Krzyża i kod sygnałowy informujący o rannych na pokładzie^[52][53]. O godzinie 17:05 w odległości 20 km na zachód od wyspy Dagelet zastopowany „Biedowyj” poddał się Japończykom wraz z 85 osobami na pokładzie, po czym został obsadzony przez załogę pryzową z „Sazanami” i odholowany do Ulsan^[52][53]. Po zakończeniu wojny, w listopadzie 1906 roku w Kronsztadzie odbył się proces wadm. Rożestwieńskiego, członków jego sztabu i kmdra por. Baranowa, oskarżonych o poddanie niszczyciela „Biedowyj” Japończykom^[54]. Dowódca II Eskadry został uniewinniony ze względu na „brak przytomności” podczas podejmowania decyzji o poddaniu niszczyciela, natomiast oficerowie sztabu II Eskadry Klapje de Kołong, Filipowski i Leontiew oraz dowódca niszczyciela Baranow zostali skazani na karę śmierci^[54]. Car Mikołaj II użył jednak wobec skazanych prawa łaski, zamieniając karę śmierci na 10 lat więzienia (w rzeczywistości wyszli na wolność znacznie wcześniej, bo w 1909 roku)^[54].